Şimdi sessiz sedasız… Mavinin ve yeşilin tüm tonlarını görebileceğim uzun bir yolda saatlerce belki de günlerce gidesim var… Kulağımdan hiç eskimeyen nağmelerin, dilimden dökülen sözlerin eşliğinde doğanın içinde kaybolup sonsuzluğa doğru yol alasım var… Ara sıra verdiğim molalarda kahvenin kokusuna duyduğum özlemle uçsuz bucaksız gelincik tarlasının seyrinde buluşasım var… İçimdeki o hiç büyümeyen çocuğu papatya tarlasında koşturup gönül salıncağında sallarken saçlarına dokunan rüzgârla arkadaş olasım var… Hani diyorum yeşilin henüz düşmediği toprağa, arkadaş olmamızın hatırına rüzgârın bıraktığı bir tohuma yağmur bereketiyle can suyunu verse diyorum… Kimi tarlalarda yeşilin üzerinde kalan bir yağmur tanesi, güneşin ışıltısı ile hüzün düşen yüzlerde tatlı bir gülümseme yaratmanın sihirli iksiri olsa diyorum… Güzel şeylere tanık olduğum anlarda fotoğraf makinam ile onları ölümsüzleştiren kareleri alıp, gönül duvarıma nakşetsem diyorum… Çekilen o karenin görüntüsünü gecenin karanlığında fener yapıp yoluma devam edebilsem diyorum… Bütün güzellikleri görebileceğim bir dağın zirvesine çıkıp, iki yanıma açtığım kollarımla o sonsuz mutluluğu kucaklayıp sarılasım var… Ve Mutluluğu yakaladığımı anladığım an kadeh kaldırıp “ Sonsuz Mutluluğa” diyesim var… Yolun finaline yaklaşırken, “tatlı bir hayaldi ama hepsi gerçek oldu” diyesim var…
TATLI BİR HAYALDİ AMA HEPSİ GERÇEK OLDU…
