-DİK DURMANIN  SEMBOLÜ–

Beş kardeşlerdi . Abdullah  isminde  bir  ağabeyi,  Zöhre ve Hamide  isminde  iki kız  ve  Mehmet  isminde  bir  erkek  kardeşi  vardı. Şanlıurfa  Birecik’e  bağlı  Tılmus  denen  küçük  bir köyden  gelmişlerdi. Babaları  Mustafa  ( mısto)  ve  anneleri Adile,  o yıllarda  nahiyenin Türkçe  konuşan  ilk  ve  tek  iki kişisiydi. Aile,  olarak kendi  aralarında  Türkçe, komşularıyla da  kürtçe  konuşurlardı.

Evin  büyük  oğlu  Abdullah, geldiklerinde  yeni  evliydi. Geniş  avlulu evlerinin caddeye  açılan bir  odasında bakkallık  yapardı. Şen  şakrak, neşeli, spirtüel  biriydi. Hemen hemen her  gelip  gidene takılır, şakalar  yapar, biraz da kızdırmadan  yakasını  bırakmazdı. Bu  ardı  arkası  gelmeyen  takılma  ve  şakaların  bir  gün  kendisini  sıkıntıya  sokacağından  hep  korkulurdu. Sonunda   da   öyle  olmuştu. Bir  yaz  günü, Erdi  Holla  denen  pamuk  tarlasında  ırgatbaşılığı  yaparken,  takıldığı  bir  çocuk  tarafından  bıçaklanarak  körü   körüne  hayatını  kaybetmişti.

Ailenin  en  ilginç  tipi,  ortancaları olan  Haci  idi.  Samsat’ a  yerleştikten  bir   kaç  yıl  sonra  evlenmişti.  Okuma  yazması  pek  yoktu.  Belli  başlı  bir işi,  mesleği  ve  sanatı da var  denilemezdi.  Geçimini, sık  sık  Urfa’ dan   getirdiği  ceket,  çakmak,  tesbih,  sigara  tabakası  gibi  antika  ürünleri  satarak  sağlardı.  O  yıllara  göre  kimsede  bulunmayan  dolmakalem, tükenmez  kalem, tıraş  makinesi, tesbih,  el feneri  ve   benzeri şeyler  yalnız  onda bulunurdu.  Bunlardan  kazandıkları ile  ailesini  geçindirirdi.

Temiz,  dürüst,  kimsenin  malında  gözü  olmayan, asla  haram  yemeyen  biriydi.  Bir  iki  ağadan  sonra ilçenin  en güzel, en iyi,  en  temiz  giyinenlerindendi. Üzerindeki  gabardin  şalvarı,  hemen  hemen  kimsenin  giyemediği   pahalı  ve  kıymetli  bir  giyecekti. Sözünü  esirgemeyen, kimseden  çekinmeyen  biriydi. Ağalığın  zirvede  olduğu,  kimsenin  cevap  veremediği  yıllarda, onları  acımasızca  eleştiren ,  karşı  çıkabilen,  haksızlık  ve  yanlışlıklarını  açıkça  yüzlerine  söyleyen  tek  insandı.

Şakacı, güler yüzlü, hoş  sohbet  ve  alçak gönüllüydü. Zenginle  zengin,  fakirle  fakir, kadınla  kadın, çocukla çocuk idi. Evine belki  de  ayda  bir et  girebildiği  halde, her  öğlen vakti  sonrasında  sokağa,  caddeye  çıktığında  mutlaka  bir kürdan  olurdu  ağzında…Soranlara  da: 

__Hiç ya!... Önemli  değil…Az  önce  bir  tavuk  yedim de  dişlerimin  arasında  kalan  etleri  temizliyorum, derdi. Oysa az  önce  tavuk  filan  yemişliği  yoktu  aslında…Varsın  olsun…Yalnız  ağalar  mı  tavuk  veya et  yerlerdi?.. Yemese  de  yemiş  gibi  davranmak  hakkı  da  mı  yoktu?... 

İlçenin hakim, savcı, karakol komutanı ve diğer müdürlerine ne zaman antika, ilginç bir ev aleti,  elektronik  cihaz  lazım  olsa  ona  müracaat  ederlerdi. En kısa  zamanda  Urfa’dan  getirir  ve  bir  miktar kar  ile  onların  ihtiyaçlarını  giderirdi. Sesi de fena sayılmazdı. O yılların güncel bütün türkülerini, kendine has yorumuyla, biraz da  Urfa  şivesi  katarak  bakkal  dükkanlarının  önündeki  sohbetlerde,  kahvehanede  rahatlıkla  mırıldanır ve    takdir  toplardı.

Birçok  meziyetinin  yanında  en  unutulmayan  niteliği, haksızlığa, baskıya,  zulme  karşı  verdiği  mücadeledir. Cesaretin, dik  duruşun,  doğruları  dile  getirmenin  belki  de   ilk  ve  tek  sembolüydü. Kendisini  rahmet  ve  minnetle  anıyoruz.  Mekanı  cennet  olsun.