Anahtar; Sevmek

Ne iş yaptığımız önemli değil. Önemli olan; severek, benimseyerek, isteyerek yapmak ve ondan kendi adımıza olduğu kadar, yanı başımızdakiler için istemek, özümsemek, empati yapmak ve en önemlisi sevmek.

Toplum adına da bir görev, bir sorumluluk çıkarmak. Çünkü biz; bu toplumun bir ferdiyiz.

Ben de varım diyebilmek için yarınları beklemeye de gerek yok. Neden hemen şimdi yeni bir başlangıç yapmıyor ve kucaklamıyoruz hayatı?  Hayatın zorlukları elbet olacaktır. İnişlerin çıkışların olmadığı bir yol var mı? Yorulmadan yollar katedilebilir mi?

Çoğu kez, zirveye ulaşmak için öyle çaba sarf ediyoruz ki, belki yarı yolda kalıyoruz. Belki de tırmanışı tamamlıyoruz. Çoğu zaman da, yanı başımızdaki mutluluğu fark edemiyoruz.

Yalnız olmadığımızı bir anlayabilsek, belki her şey daha güzel olacak. Tadına vararak yaşamanın yeri, yaşı, zamanı olmaz. Hiçbir şey için gecikmiş sayılmayız. Yeter ki bulunduğumuz durumu ve elimizdekilerin kıymetini bilelim. Bahanelere sığınmayıp uyanalım artık.

Elimizde her kapıyı açan ve adına sevgi denen bir anahtar bulunduğunu hiç unutmayalım.

Onu bir pazarlık olarak da görmeyelim. Beklentisiz ve karşılıksız sevelim. Çünkü ona gönül verenler, hayatın değerini çok daha iyi bilirler.

Bırakalım da gül kokuları sarsın yüreklerimizi. Etrafımızdaki her şeyin, sevgi ile beslendiğini görsün artık gözlerimiz...