www.haberadiyaman.com.tr’deki bir haberde Gerger’de 36 yıldır husumetli olan Yavuz, Doğan ve Yakut ailelerinin Hasan Gerger ve bir iş adamı tarafından “barıştırıldığı”nı okudum, sevindim.
Zaten Dünya’da ülkelerin, Türkiye’de il-ilçe yöneticilerinin en fazla kullandıkları kelimelerin başında “Barış” sözcüğü gelir. İstanbul Feshane’de düzenlenen ve dün sona eren Adıyaman Tanıtım Günleri’nde de gerek resmi, gerekse STK çevrelerince aynı sözcük çok kullanıldı. İlimiz için ifade edilen“Barış ve Hoşgörünün Başkenti” deyimi sloganlaştırılmaya çalışıldı.
Lakin bu “başkent”in bir “kent”i var ki sanki Allah korusun bedduaya uğramış gibi bu slogan bir türlü söylenemiyor, aldığı kanlarla birlikte artık toprak altına girmesi ve çağ dışına atılması gereken“kan davası” bir türlü bitmiyor, bitirilmiyor veya bitirilemiyor. “Şeriatın kestiği parmak acımaz” sözü “Benim kestiğim parmak acımaz”a dönüştürülüyor. Oysa mutluluk ve kalkınmışlığın temeli “Sabret, Şükret, Affet” ten oluşan üçlünün sonuncusu bir türlü hayata geçirilemiyor. “İntikam peşinde koşan iki mezar kazsın” sözüne maalesef geçerlilik kazandırılıyor.
Bu kentin, ilçenin adı Gerger…
Çalışkanlığıyla, yiğitliğiyle, gözü pekliğiyle, cesaretiyle, yenilikçiliyle öne çıkan güzel insanların olduğu, ekmeğini köyündeki “taştan çıkaramayınca” İstanbul’daki “tekstilden çıkaran” insanların çoğunlukta olduğu bir kent…
Gergerlilerin bu ilericiliğine karşın, bu davalar sebebiyle artık neredeyse “yaşam alanı” olmaktan çıkmış, çıkarılmış geri kalmış bir kent…
Bu ilçede son birkaç yılda kan davası uğruna öldürülenlerin ve öldürenler ile şüphelilerinin adlarını yazmıyorum. Çünkü basında yeterince yer aldı. Gerçi aslında sadece O’nlar ölmedi, O’nlar öldürmedi. Onlarla birlikte biz öldük, biz öldürdük…
İster kendisinden bir parça öldürüldüğü için öldürmek, isterse de öldürülmemek için öldürmek yetmez mi artık?
Artık yeter demek, bir yerde durmak gerekir. Bu “bir yeri” bulmak, bu “bir yer” bulunamazsa bile şimdilik en azından başka kanların akmasınıönlemek için “çatışmasızlık” konusunda uzlaştırmak da öncelikle kan davası taraflarının sosyal durumunu bilen özü, sözü doğru, dünya makamından çok ahret makamı için çalışan “Kanaat Önderleri” ne; Muhittin Karaman, Hasan Gerger ve bir süredir bu konu hakkında barışçıl girişimlerde bulunduğu duyduğum Belediye MeclisiÜyesi Mahmut Karaman gibi insanlara düşer.
Sonra da Osman Bey’e “İnsanı yaşat ki devlet yaşasın” diyen Şeyh Edebali’nin sözünden hareketle devlet adamlarımızın şahsında güzel ilimizin güzel Valisi Mahmut Demirtaş’a düşer…
İlaveten siyasi kariyerinden çok insancıl ve yumuşak kişilik yapısıyla ön plana çıkan bilhassa Milletvekilimiz Ahmet Aydın ve Şevket Gürsoy ile “bu pilavda benim de tuzum olsun” diyebilecek diğer milletvekillerimize düşer.
YİNE BARIŞ…
