O zamanlar çocuk bile olsam, seksenli yılları yaşadım. Sıkıyönetim ve peşinden gelen sivil iktidarların bazılarını az çok, bazılarını iyice hatırlıyorum.
Hortumcuları, batık bankaları, iflas eden şirketleri, devalüasyonları, kabarık rakamlı enflasyonların hepsini yaşadık. Bir koltuğa yapışan sivil toplum kuruluşları genel başkanlarının bir anda milyarder olduklarına şahit olduk.
Her gün onlarca şehit haberlerini, gecenin belli saatinden sonra sokağa çıkamamayı hatırlarım.
Siyasilerin seçim vaatleri ile icraatlarının tamamen uyuşmazlığını da çok iyi bilirim. (Dün dündür örneğinde olduğu gibi)
Özetleyecek olursak halkın hiçe sayıldığı dönemler geçirdik geçmişte.
Şimdilerde ise mükemmel bir hayat yaşadığımızı söylersek, vatandaşı kendimize güldürürüz. Ancak birçok şeyin değiştiğini söylersek sanırım abartı yapmış olmayız.
Sanki biraz daha taşlar yerine oturdu, oturuyor gibi. Siyasiler işini yapıyor, asker işini, yargı işini yapıyor, polis işini… Yurdun her bir tarafında yaşayan, etnik kökeni her ne olursa olsun bütün vatandaşlar kendini birinci sınıf insan olarak görmeye başladı.
Nazarımda artık öyle bir duruma geldik ki, hiç kimse artık kendini dokunulamaz göremiyor. Suç isnadı varsa asker yargılanıyor, siyasi yargılanıyor, yeri geldi mi yargı mensupları bile yargılanıyor.
Bazı insanlar son yaşananları devlet kurumları arasında bir çatışma olduğu görüşünü savunsa da, ben tersini düşünüyorum. Kurumlar arası diyalog ve istişare olmazsa bu denli geniş, dokunulmaz ve önemli çalışmaların yapılabileceğine inanmıyorum.
Kurum potansiyel suçlu görüleceğine içindeki çürüklerin atılmasıyla temizlendiğini, itibar kazandığını düşünüyorum. Çürüklerin temizlenmesiyle kurumun asli işlerini yapmaya daha çok zaman bulacağı ve başarılı olacağı kanaatindeyim.
Yavaş yavaş korkularımızı yeniyor, devletimize daha çok güveniyor duruma geliyoruz. Devlet birimlerinden korkacağımıza şefkatli bir kucak olarak görmeye başlıyoruz.
Hangi kurum içerisinde olursa olsun, varsa yanlış yapan hesap verebiliyorsa illegal oluşum ve davranışların olmayacağı düşünülebilir. Bu da insanın kendini güvende hissetmesini sağlar.
Sağ-sol, Alevi-Sünni, Türk-Kürt gibi ayrışmaların yerini kaynaşma ve barışa bırakması şüphesiz ülkemizi mutlu yarınlara taşıyacaktır. Artık bunlar “taraf” değil, bir bütünü tamamlayan öğeler olacaklardır inşallah.
Son günlerde telefon dinleme olayları ile ilgili olarak fırtınalar koparılıyor. Peki, bunca yıldır insanlar dinlenmiyor muydu? Bu memleketin Valileri, Kaymakamları, Bakanları, polisi bile dinlenmedi mi bunca sene? Bu telefon dinlemeleri ile birçok karanlık olaylar gün yüzüne çıkarılmadı mı?
Belki özgürlükleri kısıtlıyor şeklinde düşünebiliriz. Doğru, hiçte hoş bir tablo değil. Ama teknik olarak yapılan bu işin, dedikodulara dayalı fişlemelerden daha iyi olacağını da düşünmek mümkün.
Nasıl ki, her vatandaş kendini korumakla mükellefse, devletinde kendini koruma mekanizmasının olması doğal değil mi?
Eğer bu ülkede üniversite dekanları, parti genel başkanları, sendika başkanları, askeri erkân, yargı mensupları, kendini dokunulmaz sanan gazeteciler/yazarlar bile adalet önüne çıkarılabiliyorsa, vatandaş olarak ben kendimi güvende hissediyorum ve devletime daha çok güveniyorum.
GÜVEN ORTAMINA DOĞRU
O zamanlar çocuk bile olsam, seksenli yılları yaşadım. Sıkıyönetim ve peşinden gelen sivil iktidarların bazılarını az çok, bazılarını iyice hatırlıyorum.
