KELİMENİN BİTTİĞİ AN!

Bu vahşetin, katliamın boyutu hiçbir kelimeyle anlatılamaz.

Bunlar insanlık dışıdır.

Dünyanın gözleri önünde Esad rejimi muhalif güçlere karşı kadın, çocuk ve masum insan demeden kimyasal silah kullandı.

Kimyasal gaza maruz kalarak hayatını kaybeden insanların çoğunun çocuk olması, yapılan vahşetin ne kadar acımasızca ve insanlık dışı olduğunu gözler önüne seriyor.

Artık insan hakları savunucuların olduğuna inanmıyorum.

Olsaydılar, yüzlerce çocuk ve yüzlerce insan toplu katlediliyor, hani bunlar nerede?

Evlerinde oturmuşlar sadece izlemekle yetiniyorlar, bu güne kadar renk, dil ve din ayrımı yapmadım ama yeryüzünde bunların yerine farklı renk ve farklı dinlere mensup insanlar ölseydi, o zaman onlar tabiri yerindeyse kıyamet koparırlardı.

Toplu çocuk mezarları, her yerde cesetler,  her yerde top mermileri…

Hiçbir yürek ve hiçbir göz bu tabloları görmeye dayanamaz!

İnsan kanı donuyor adeta…

Savaşın acımasız yüzü, masum çocukları ve beşikteki bebekleri hedef alıyor.

Sahi biz hangi yüz yılda yaşıyoruz?

Bu kadar rahatça savunmasız ve masum insanları öldürebiliyorlar?

Savunmasız insanları, kadın ve çocukları yürekleri sızlamadan katledebiliyorlar.

Bunlar insan olamaz, hele hele bir baba asla olamaz.

Minicik bedenleri kimyasal gazın etkisinde kalarak, dünyaya gözlerini yumuyorlar.

Kendilerinin yaşıtları okullarda oynarken, onlar savaşta silahların gölgesinde yaşam mücadelesini veriyorlardı.

Onların okumaya fırsatları olmadı!

Koşmaya, oynamaya, gülüp parklarda eğlenmeye hiçbir zaman fırsatları olmadı, sahi onların hiç parkları olmadı ki!

Onlar top mermilerine hedef olmaktan ve tankların altında ezilme korkusuyla sokaklarda hiçbir zaman oynayamadılar.

Onlar savaşın gölgesinde doğdular,  savaşın acımasızlığı nedeniyle hayattan beklentileri olmadı.

Onlar duvarlarında hep top mermilerin ve roket atarların açtığı deliklerle dışarıdaki hayatı izliyorlardı.

Sadece bir ekmek karınlarını doyurup ve o gün ölmemek için şükredip ayakta durmaktı, ya da bir top mermisine hedef olmamaktı.

Her an çatıda duran keskin bir nişancının hedefi olma korkusuyla yaşamak ne zor!

Onların hayalleri yoktu, onların yarınları yoktu, onlar savaş çocuklarıydı.

Emperyalistler güçler yüzünden onların bütün umutları mezar taşlarına yazıldı.

İşte Suriye, gözler önünde çocukların anne ve babalarının kucağında can vermeleri yürekleri dağlıyor.

İnsanların bütün dünya medyasının ve insan hakları savunucularının gözleri önünde öldürmeleri, bu katliama müdahale etmemeleri ne kadar acı!

Müdahale etmemeleri sizce akıllarda soru işareti olarak kalmıyor mu!

Daha anneler çocukların kokusuna doyamamışken, emperyalistlerin masum insanlar üzerinde kurdukları oyunlar, anneleri çocuksuz bırakıyor.

Üstelik kimyasal silahların kullanıldığı gün, kimyasal silahların kullanımını inceleyen BM Uluslararası Araştırma Komisyonu üyeleri de saldırı günü Suriye’de olmaları ne kadar tesadüf?

Birleşmiş Milletlerin herhangi bir müdahalede bulunmaması ne kadar vahim.

Ölen bu masum insanların hesabı sorulmalı.

Yeryüzünde yaşanan bütün katliamları ve darbeleri kınıyorum.