Adı belki Ahmet-belki Mehmet, belki Hasan-belki Hüseyin…
35 yaşlarında, ince uzun boylu, yeşil gözlü...
Akşam olunca bağ bahçe takımlarında bira veya ucuz şarapla 100 gram şaka leblebiyi meze yapıp içmeyi alışkanlık edinen akşamcı, takımcı veya nahırcı diye adlandırılan tayfadan… Salına, salına yürüyüşü var.
Sarhoşluğuyla, berduşluğuyla ünlü bir “kabadayı”nın işyerinde çalışırken bir meseleden dolayı ayrılmak zorunda kalıyor… Birkaç yıl boşta gezdikten sonra iş arıyor ise de alkolik olduğu bilindiğinden kimse iş vermiyor.
Sonunda, düşmüş insanların elinden tutmayı ve destek olmayı toplumsal vicdani görev sayan, adı belki Ali-belki Veli, belki Muhammed-belki Mustafa olan birinin işyerinde, primle çalışmaya başlıyor. Çoluk çocuğunun nafakasını çıkarıyor…
Bir iki yıl sonra “birazcık” olsa bile gündüzleri de alkol almaya başlayınca ağzından yayılan anason kokusu hem işyerinde ve hem de dışarıda konuştuğu müşterilerde “tiksinme”ye neden oluyor. Uyarılara rağmen bırakmayınca da işten ayrılmak zorunda kalıyor. Alkole olan bağımlılığı artmış şekilde, son ayrıldığı işyerine bir gün tekrar geliyor. Açtığı kapının önünde durup vitrine tutunarak:
—Ağabey, Allah tuttuğunu altın etsin. İyi adamsın, yiğit adamsın, mert adamsın, düzgün adamsın. İzin verirsen gelip yine burada birlikte çalışayım.
—Gündüz de içtiğin için birlikte çalışamayız. Gece içmeyi bile bırakman gerekirken üstüne üstlük gece de içiyorsun. Olmaz.
—Gündüz içmeyi bırakırım abi…
—Bırakmazsın. Beni üzersin, üzüldüğümü görünce yine işten ayrılırsın. Ama bir şartla birlikte çalışabiliriz, alkol alsan bile her gün namaz kılacaksın.
—Her gün kılamam. Yalnız Cuma namazlarına gideyim.
—Hayır, her gün kıl, tek bir vakit kıl, hatta istediğin vakitte yalnızca iki rekât dua namazı kıl.
—Gidip bir düşüneyim.
İşyeri sahibi,namazın belki alkole panzehir olabileceğini ve bir süre sonra da alkolün tamamen bırakılabileceğini düşünmüştür…
İki –üç yıl sonra Valilik Kavşağındaki metruk bir inşaatın bodrumunda ispirto oranı fazla kaçak rakı içerek girdiği alkol zehirlenmesi sonucu maalesef vefat ettiği öğrenilir. Geride eşini ve ikisi ikiz dört yavrusunu bırakarak…
İşte tiner, bally gibi uçucu maddeleri 15 yıldan beri kullanan Ekrem Ü.’nün haberini 21 Mayıs 2013 tarihli Işık Gazetesinde okuyunca yukarıdaki sonu hazin “öykü”yü hatırladım. Dileğim odur ki, Ekrem’in sonu öyküdeki gibi olmaz…
Nitekim 26 Mayıs 2013 tarihli Zaman Gazetesinde “Gaziantep İl Emniyet Müdürlüğü’nün ‘Yarınlara Umut Projesi’ ile madde bağımlılığının kararttığı hayatlar yeniden yeşermeye başladı. Geçmişte haraç toplayarak uyuşturucu parası temin etmeye çalışan gençler, iş sahibi olduktan sonra evlerine ekmek götürüyor. Proje ile 60’a yakın uyuşturucu bağımlısı hayata yeniden ‘merhaba’ dedi.” haberini okuyorum.
27 Mayıs 2013 tarihli Sabah Gazetesinde“Madde bağımlılarına 200 milyonluk proje” haberini ve dünkü yerel gazetelerde ise Adıyaman’a yeni atanan İl Emniyet Müdürü Fikret Salmaner’in mesajında “… Bütün insanlar huzur içerisinde olacak ve bize çok rahat ulaşacaklar. Odalarımızın ve gönüllerimizin kapısı her zaman açık olacak…” cümlelerini okuyorum.
Hoş geldiniz Sayın Salmaner… İlk işiniz, Kemal Serhatlı Polis Meslek Yüksek Okulu Müdürü Nuri Ateş’in geliştirdiği “Aile Polisi” projesini imkânlar içerisinde ilimizde de uygulamaya başlamak ve mevcut Toplum Destekli Polis Büro Amirliği ile birlikte Ekrem’leri kurtarmak olur inşallah…
EKREM’LER NASIL KURTULUR?
