Kıskançlık gerçekten büyük bir hastalık. Kıskançlığın en büyüğü ise başarıya karşı duyulan kıskançlık olsa gerek.
İşinde, evinde, toplumda başarılı olan insanlar kıskanılır ve başarısının küçük gösterilmesi için yoğun bir çaba harcanır. Onun gibi başarılı olabilmenin yollarını aramak yerine, azmini kırmak, yolundan yıldırmak için mesai harcanır.
Bu konuyla ilgili bir hikâye okumuştum, sizlerle paylaşmak istiyorum;
Bir gün kurbağa yarışı düzenlenir, hedef yüksek bir kulenin tepesiymiş... Kalabalık onları görmek ve alkışlamak için toplanmış ve yarış başlamış.
Aslında kimse onların tepeye varacaklarına inanmıyormuş ve şöyle konuşuyorlarmış aralarında; “boşuna, nasıl olsa başaramayacaklar.”
Kurbağalar yavaş yavaş cesaretlerini kaybetmeye başlamışlar, yalnız bir tanesi bütün gücüyle tırmanmaya devam ediyormuş ve insanlar konuşmaya devam ediyorlarmış; “hakikaten yazık, nasıl olsa tepeye varamayacaklar.”
Ve, kurbağalar yenilgiyi kabullenmek zorunda kalmışlar... Bir tanesi hariç. O, bütün koşullara rağmen devam ediyormuş. Sonuçta, o bir tanesi hariç,hepsi yarışı terk etmişler... O ise kulenin tepesine tek başına çıkabilmiş...
Herkes şaşkınlık içinde bunu nasıl başardığını merak etmiş. İçlerinden bir tanesi ona yaklaşıp bu yarışı nasıl tamamladığını sormuş, ancak o kurbağanın sağır olduğunu görmüş.
Günümüz insanları ne yazık ki, teşvik etmek, alkışlamak yerine menfi duygularla yıldırmaya çalışarak umutlarını yok etmeye çalışıyorlar.
Yapmamız gereken şey ise bu kadar olumsuzluğa karşı kulaklarımızı tıkamak, doğru bildiğimiz yolda emin adımlarla yürürken arkamızdan seslenenleri duymamaktır.
Gazeteciler olarak halkı yönlendirmeye çalışırken ne kadar pozitif düşündüğümüzü hesaplıyoruz diye bazen öz eleştiri yapıyorum.
Mesela, daha düne kadar Adıyaman’da muhabirlik yapan Mücahit Yolcu’yu bir haberden dolayı Şanlıurfa İHA Muhabiri sıfatıyla ulusal kanallara canlı bağlanarak haber hakkında bilgiler verdiğini izledim.
“Ya, Mücahit sen kim ulusal kanallara çıkmak kim, nasıl olsa başaramayacaksın, iyisi mi sen canlı yayınlara çıkma, yaz haberini, al maaşını” dememiz mi gerek. Yoksa “Aslan kardeşim benim. Senin diğer muhabirlerden hiçbir farkın yok. Hatta en iyisini sundun. Tebrikler kardeşim” demem mi gerek.
Kim ne derse desin. Ne başarınla övün, nede kıskananları duy. Yoluna devam et kardeşim. Biz seninle gurur duyduk. Başarın diğer genç muhabirlerimize de güç verir inşallah.
Camiamızı karalamak gibi bir niyetim yok. Adıyaman basını gerçekten iyi bir yerde. Bunu başka illere gidince daha iyi görebiliyoruz. Bir kaç cemiyet kurulmuş ilimizde. Hatta GAP Gazeteciler Birliğinin genel merkezi Adıyaman’da.
Nevzat Bayhan, Mehmet Metiner gibi övünebileceğimiz, ülke gündemini oluşturmaya güçleri yeten abilerimiz var.
Naif karabatak gibi günlük iki yazı yazabilen gazetecilerimiz var. Bölgede, ülkede hatta ülke sınırlarını aşarak, basın mensubu ve cemiyetçilik anlamında Adıyaman ismini ön plana çıkarabilen Z. Abidin Kıymaz gibi usta gazetecilerimiz var.
Başarı hepimizindir. Başarı bir anlamda Adıyaman’ındır. Aslında başarıyı alkışlamak ta bir başarıdır.
Her kim olursa olsun Adıyaman için bir şeyler yapan varsa alkışlıyorum.
BAŞARIYI ALKIŞLAMAK BAŞARIDIR
Kıskançlık gerçekten büyük bir hastalık. Kıskançlığın en büyüğü ise başarıya karşı duyulan kıskançlık olsa gerek.
