KAVRAYABİLMEK…

Morgun iki kanatlı kapısı gıcırdayarak her iki yana açılmaya başladı dokununca.

Yaklaşık 15 metre kare genişliğinde, ortasında mermer bir masa, ceset koymak için dört adet çekmeceli dolap.

Duvarlar boydan boya fayans ve bir şofben.

Her taraf buz gibi, iliklerine kadar üşüyorsun. İçeri girince garip bir ürperti sarıyor seni.

Fiziksel olmasa bile odanın havası yeterince soğuk zaten.

Kasvetli.

İki görevli çekmeceli dolaplardan birini açıp bembeyaz beze sarılı bir cesedi orta masaya yatırıyorlar.

O anda toplu iğneyle beze iliştirilmiş bir kâğıt ilgimi çekiyor.

Eğilip bakıyorum; mevtanın ismi : “Fahreddin AKTAŞ”

Ben, Oğlu, kızları ve eşi…

Küçücük bir aile…

Baş tarafına geçip düğümü çözüyorum.

Bir yanımda eşi diğer yanımda oğlu…

Bir anda içeriyi feryatlar kaplıyor… Yanı başında yüzünü kapatıp hıçkırarak ağlayan abim ve aynı durumdaki ben…

Eğilip defalarca öpüyorlar… Ama en ufak bir tepki bile yok …

Oysa bir saat öncesine kadar ağlayanları susturuyor, gelenlere gözleriyle teşekkür ediyordu.

Sürekli inliyor ama soranlara en ufak bir ağrım bile yok diyordu.

Tıpkı rahmetli babam gibi…

İçerde sadece dört kişi kalıyoruz.

Her biri ayrı dünyalarda…

Burhan Hoca’nın sesiyle irkiliyorum…

“Hadi Memet biraz çabuk olalım”

Birden hızlanıyoruz. Herkes koşuşturuyor…

Yüzüne baktım, Bir saat öncesinin abisi ama yanı başında olduğum için sevincini belirtir en ufak bir emare bile yok yüzünde.

Başını ve yüzünü yıkıyorum. İçimde bir tedirginlik, ya gözlerine ağzına ve burnuna su kaçarsa diye…

Hayret bir saat öncesinde nefesin havanın ve suyun en ufak fırsatta hücum ettiği delikler tıkanmış sanki.

Bakıyorum her taraf açık ama tek damla su bile girmiyor.

Her bir yerine dokunuyoruz, sağa sola çeviriyoruz. I ııhh

Yok, kıpırdamıyor işte.

Yoksaaaaaa…

Yoksa bu o insan değilmiydi;

Evet oydu, Birkaç saat öncesinin abisi…

Ama sanırım bir eksikle,

Ruhu yukarılarda bir yerde bizi izliyordu.

Memet AKTAŞ