En acı umut herhalde insanın babasının kemiklerine ulaşmak için duyduğudur.
Sayıları 10 binleri bulan faili meçhuller aydınlanacak mı beklentisine, “Yakınımızın hiç olmazsa bir mezarı olacak mı?” umudu eşlik ediyor.
Türkiye, 12 Haziran 2007 günü Ümraniye Çakmak Mahallesi’ndeki bir gecekondunun çatısında bulunan 27 el bombasıyla Ergenekon’u tanımaya başladı.
Ortaya çıkan bilgi ve belgeler, derin yapının tahminlerin çok ötesinde kökleri olduğunu, bir ucunun 1908’lere, İttihat ve Terakki’ye, Osmanlı’nın tasfiye edildiği günlere uzandığını gözler önüne serdi.
Ergenekon’un faaliyet alanı sadece Ankara ve İstanbul’la sınırlı değil. Hükümet kuran, iktidar deviren ahtapotun bir ayağı Fırat’ın ötesinde. Ergenekon’un Güneydoğu’daki ismi JİTEM.
Doğu ve Güneydoğu’daki faili meçhul cinayetler, Diyarbakır’daki JİTEM binasında yapılan kazılarla yeniden gündeme geldi.
Ardından Şırnak Gürümlü ve Güçlükonak’taki jandarma taburlarında kazı çalışması başladı. Her kazıda, kemik parçası bulunduğunda heyecanlanan kayıp yakınları çelişkili duygular yaşıyor.
En azından bir mezar taşı diye umutlanan anne, baba, gelin ve çocukların yüreğine hançer saplanıyor, kabuk tutmuş yaraları yeniden kanıyor.
Türkiye’nin bir numaralı sorunu haline gelen Kürt meselesinin bu hale gelmesinde JİTEM’in rolü hiç de az değil.
Türkiye’nin hukuk devleti olması yolunda kritik bir virajı tanımlayan Ergenekon davası, Güneydoğu’da çok daha fazla anlam ifade ediyor. Ergenekon davasının sanıkları arasında yer alan pek çok isim, yıllarca Kürtlerin kabusu oldu.
30 yıl boyunca sıkıyönetim ve olağanüstü hal altında yaşayan Güneydoğu’nun Hayri Kozakçıoğlu’nu, Ünal Erkan’ı, Hasan Kundakçı’yı unutması mümkün değil.
Güneydoğu’da yaşayanlar, çocuklarının, kardeşlerinin, kocalarının, babalarının artık kaybolmayacağına, bütün köyün gözü önünde kurşuna dizilip “çatışmada öldü” denmeyeceğine, işkence yapılıp bir dere kenarına atılmayacağına, köylerinin bir daha yakılmayacağına inanmak istiyor.
Bölgede yaşanan olaylar, derin yapıya bir nevi meşruiyet zemini oluşturmuş. Aslında Ergenekon iddianamesinde yer alan “örgütün nihai amacı” tabloyu netleştiriyor.
Sürekli iç çatışma, kaos, komşu ülkelerle düşman, dünyaya kapalı, insan haklarına karşı, etnik çatışmalar ve naylon örgütlerle devlet otoritesini içte ve dışta zafiyete uğratmak.
Ülkeyi yönetilemez hale getirmek, böylece daha rahat yönetip yönlendireceği siyasal iktidarlar oluşturmak, bu başarılamadığı takdirde, yasama ve yürütme organlarını devirip, kendi ideolojik amaçları doğrultusunda devlet yönetimini ele geçirmek.
Diyarbakır ve Şırnak’ta yeni yılın ilk günlerinde başlayan faili meçhul cinayetlerle ilgili kazılar, Ergenekon’un Güneydoğu’daki ismi olan JİTEM’i yeniden gündemin ilk sırasına taşıdı.
Emir-komuta zinciri içinde olmasına rağmen özerk halde kontra faaliyetler yürüten JİTEM’in personel sayısıyla ilgili tek bilgiyi emekli Albay Arif Doğan telaffuz etti.
JİTEM’i kendisinin kurduğunu ve Veli Küçük’e devrettiğini anlatan Doğan, örgütte 10 bin kişinin görev yaptığını söyledi.
Türkiye’deki faili meçhuller ve kayıp olaylarının sayısı hakkında net bir bilgi yok.
Meclis İnsan Hakları Komisyonu’nun çalışmaları sırasında 17 bin 500 sayısı telaffuz edildi. Pek çok kişi tarafından abartılı bulunan bu sayının içinde adi cinayetler de var.
JİTEM’in sorgulayıp işkence yaptığı, daha sonra infaz ettiği kişileri gömdüğü, bazılarını da korku atmosferi oluşturmak amacıyla yol kenarlarına attığı biliniyor.
Güneydoğu’da 1990’lı yıllarda işlenen faili meçhul cinayetlere ilişkin olarak son 3 yılda yapılan kazılarda 941 kemik bulundu. Adli Tıp Kurumu, bunların 530’unun hayvanlara ait olduğunu açıklanmıştı.
FAALİ MEÇHULLER ve JİTEM
