TOPLUM OLARAK NEREYE GİDİYORUZ?

Geçmişten geleceğe bir yolculuğa çıkalım.Yaşımız itibariyle orta jenerasyon olarak yaşamaktayız.. Yani (2) kültürel hayat biçimini yaşayarak, orta nesil ve yeni nesil olarak tanımlamaktayız...

Geçmişten başlayarak hayallerimizi bir zaman tüneli gibi zorladığımızda, yaşantıların geçmişi ve geleceğini farklılıklarını görmekteyiz. Orta jenerasyon olarak fukaralık yokluk içinde kıvranan ailelerin saygıyla, sevgiyle inançla hayata tutunmanın zorluklarını yaşayarak buralara kadar geldik.70li ve 80li yıllarda ve daha öncesinde çok acılar çekti büyüklerimiz. Bu acıyla beraber stres kavramı hayatımızda yoktu. Mutluyduk, huzurluyduk. Büyüklerimize saygılı, küçüklerimizi seven, hakkı/ hukuku bilen, anne ve babalarımızın nasihatlerini alarak yaşam şeklimizi biçimlendirirdik

Fakirlikten ve fukaralıktan hiç bir şeyin olmadığı, ama inançlarımızı dürüstlüğümüzü, dostluk, arkadaşlık, akrabalık, komşuluk misafirperverlik, daha neler- neler yaşadık...

Adıyaman’ımız medeni, huzurlu, güzel bir şehirdi. Bu şehirde aşklar yaşadık. Güzel ve heyecanlı yüreklerimizi birbirlerine bağlar, gönül, saygı içinde ayaklarımızı yerden keserek- utanır gidip aşkımızı itiraf edemezdik. Bu güzel aşkların yaşandığı şehirde çok dostlarım sevgilerinden mahrum, utangaç tavrı yüzünden belki aşklarından oldular. O saf ve temiz duyguları yaşardık. O sevgiler hep yüreğimizin derinliklerinde var olacaktır. Akrabalarla ve komşularla hep beraber bir araya gelir has (marul) bahçelerine giderdik. Bu tadımsı güzel marulları kısırla bütünleştirirdik. Bizler bunları yaşadık ama çocuklarımız yaşayamayacak. Bunun üzüntüsünü yaşamaktayım. 

Adıyaman’ım sen nelere kadirsin. Neler öğrendik senden, sen ne güzel bir okulsun ki, bütün medeniyetlere ev sahipliği yapıp, bağrında yaşattın ve yaşatıyorsun. Bizim jenerasyonda, iletişim, bilgi ve teknoloji yoktu, olmadı- bizler çok şanslıyız

Teknolojinin bulaştığı bütün toplumlar maalesef huzursuz. Bizler babamıza, annemize, amca, dayı, hala, teyze, ağabey, abla saygıdan asla dönmezdik. Ve geri adım atmazdık. Mutluyduk; Bir aile tablosu içinde ve komşulukta ve akrabalıkta beraber yaşayarak mutluyduk, huzurluyduk. Menfaatsiz severdik birbirlerimizi.

Seni bu yüzden sevdim Adıyaman.Sen aşk kokuyorsun.Üzülerek söylemeliyim ki, şimdiki nesil bunları yaşayamayacak.Teknoloji, bilgi, iletişim çağında yaşıyoruz ama huzursuz ve mutsuzuz.Bir gençlik ve çocuklar yetişiyor.Yetişen çocuklarımız mutsuz,gergin, saygı ve  sevgiyi bilmiyorlar.Bir şeyi öğretmeye kalkarsan da, sokağa çıktığı anda verdiğin nasihatlar ve terbiyeler nafile..

            Çocuklarımıza sözlerimizi geçiremiyoruz. Saygısızlık dizboyu. İnanç sıfır. Erkek ve kızların çocuk yaşlarda gözlerimizin önünde sergiledikleri edepsizlikten mi, namus kavramı kalmamış; aldatmalar, boşanmalar, sokağa bırakılan çocuklar, cinayetler, kavgalar, cinnet geçirmeler daha neler neler yaşıyoruz ve yaşamaktayız. Bizler yoklukla büyüdük. Ayağımıza giydiğimiz lastik ayakkabılarla giyerek büyüdük.  Şimdiki nesil çok şanslı.Bolluk ve bereketin içinde para çok;son model arabalar,son model,cep telefonları,marka giysileri alıyor, yine de mutlu edemiyoruz Onları.. 

Huzursuzluk, yine mutsuzluk. Neler oluyor bizlere. Bizler çok mu özgürlükçü bir demokrasi istedik. İnançlarımızı suiistimal ederek- din üstünden siyaset yaparak toplum kaplaşmaya doğru yönlendiriliyor. Türk-Kürt kardeşken, neden şimdi düşmanlık yaratılıyor?

Kardeş kavgasına ve kan üzerinden siyaset yapılıyor. Mutluyken neden mutsuz oluyoruz.

Dikkat çekecek bir husus; Bizleri ve toplumumuzu çözüp/dağıtmaya endeksleşmiş güçler bilmeli ki, bizler Çanakkale’de yatan şehitlerin torunlarıyız. Ne kadar mutsuz ve huzursuz olmakta, vatan deyince; bütün ırkları içinde barındıran kardeşler, son damlasına kadar şahadete koşarlar. Bizim üstümüzde, sakın bizi bölmeye yönelik oyun oynamasınlar! Bizler onların oyunlarını bozarız.

Biz büyüklere düşen; çocuklarımız, torunlarımızla gelecek nesillerimize pırıl pırıl tertemiz, saygı sevgi içinde yaşayacak bir ülke emanet ederek -gözlerimiz de arkada kalmadan(dilimizde kelime-i şahadetle) belki o zaman çeker gideriz.

Saygılarımla...