ESKİ SAMSAT’I ÖZLÜYORUM

Eski Samsat ve Yeni Samsat diye adlandırabileceğimiz iki Samsat var hayatımızda…

Yirmi yılı aşkın bir zaman oldu Eski Samsat’ın sulara batışı. Hala rüyalarımızı süslüyor, hala ah çektiriyor orada yaşayanlara. Hala gözlerimiz dalıp gider, mest oluruz onu düşündükçe…

Peki, neydi bu sevdayı bizlere unutturmayan esrarengiz sır. Neyini özlüyoruz Eski Samsat’ın… Ya da neyini özlemiyoruz ki…

Kavgalarını özlüyorum kin gütmeden. Sevdalarını özlüyorum başladı mı bitmeyen. Daracık sokaklarını özlüyorum; yazın tozlu, kışın çamurlu ama ataların izlerini taşıyan. Şarıl şarıl akan Fırat’ı, kibirli kaleyi, rivayetlerle dolu Küçük Hasan’ı özlüyorum. Erdi Holla’yı, Kale yokuşunu, dere yatağında oynamayı, tetik, Kessar ve Sincik’teki piknikleri özledim.

Sıcak yaz aylarında yolda ekşiyen ayranı, yeni icat buz ile takas etmeye çalışan köylü çocukların mahcubiyetini özlüyorum. Düğünlerde zılgıt çalan, matemlerde yürekten ağıt yakan anaları özlüyorum. Gecelerinin ıssızlığını, sabah ezanlarının iniltisini, gün boyu yorularak helal ekmek peşinde koşmanın hazzını özlüyorum.

Bayramda mis gibi kokan bayram taplamasını, tebessümle dağıtılan cincikli şekeri özlüyorum.

Hami Cummo’nun kahvesini,

Muhacir Edo’nun sinirliliğini,

Mustafa Ağa’nın çalışkanlığını,

Bahri Ağa’nın temiz yürekliliğini,

Hacı Turan’ın otobüsü ile Adıyaman yolculuğunu,

Ahme Damılce’nin ölüme meydan okuyan sal taşımacılığını,

Ane Ğazze’nin kavgalarını,

Hacı Mıste’nin şakalarını,

Berber Halil’in saçı yolarcasına tıraşını,

Hacı Kerem’lerin kıskandıran ikiz dükkânlarını,

Keko Abuzer’in ham ekmeklerini,

Husi Cemos’un bostanlarını,

Mehmet Nuri Hoca’nın ezanını, Abdulkadir Efendi’nin dualarını, vakarını, dürüstlüğünü, açık sözlülüğünü,

Badin, Nuri ile Usi Zezko’nun seyyar bulgur makinelerini,

Usi Pamme’nin arap fotoğraflarını,

Uski Nermo’dan şeker, lokum çalmalarımızı,

Uski Sıle’nin beşikten mezara kadar (52 yıllık) muhtarlığını,

Ahmedi Gırrı’nın çerçiliğini,

Hemi Kahraman’ın at gücüyle dönen dingini,

Sokularda bulgur dövülürken söylenen manileri,

Mustafa Uçar’ın “çeşitleeerr” diye bağırışlarını,

Emine Kefe’nin her gece bir evde doğum yaptırmasını, Hainlik nedir bilmeyen, dedi-kodudan habersiz, tertemiz yürekli insanları özlüyorum.

Belli saatlere kadar sokak lambası ışığında, elektriklerin kesilme saatinden sonra da ay ışığında, gece geç saatlere kadar takni tak, Çırre, çelik-çomak, kör ebe, bir diri bir, al satarım bal satarım, istop oyunlarını özlüyorum.

Kusura bakma Yeni Samsat; asfalt caddelerin, beton evlerin, koca binaların da olsa, seni Eski Samsat’ın yerine koymayı ihanet sayarım.

Fahrettin ÇELİK
samsattema@hotmail.com