Kendi bedenlerimizin güçsüzlüğü, hastalıkları ve acziyeti bizi düşüncenin akıntılarından tefekkürün Ummanlarına seyahat ettirir.
Varlığımızın sebebi, gayesi gibi düşünceler bizi ömrün yarılandığı telaşına sürükler. Hayıflanmalar, düş kırıkları, yaptıklarımızın pişmanlıkları, yapamadıklarımızın keşkeleri arasında gel-gitler çizeriz.
Kader rüzgârının, irademiz üzerindeki te’siri ile irkiliriz. Bilgimizin irademize zor kullandığı, irademizin bilgisizliğimizle zora düştüğüne şahitlik ederiz çoğu zaman.
Toplumun isteklerimizde belirleyici bir unsur olduğunu lakin topluma yön verenlerin de bizim gibi fertler olduğunu düşündüğümüz olur. Tefekkür saatlerinde.
Yarına çok farklı başlama taleplerimiz, güneşin doğuşu ile yerini sıradan bir güne bırakırken, hareketin, bir yerden başlamanın, değişimin en uygun anını düşünürüz çoğu zaman. Oysa her an değişim akrebinin yelkovan ile birleştiği andır. Bilenler için.
Dünyaya yön verenler, iz bırakanlar, dünyanın hızına etki edenlerin, talihli olduğunu düşünür, rahatımızdan ödün vermeyiz. Sonra değişim hülyalarına dalarız.
Örnek aldıklarımız, örnek olacaklarımız arasında köprü gibi dururken, işlevlerimiz ve görevlerimizi unutarak manzaranın seyrine dalarız çoğu zaman, “böyle gelmiş böyle gidecek” bahaneleri ile Başarsızlıklarımıza kuvvetli dayanaklar var ederiz.
Olaylardan, durumlardan, çaresizliklerimizden yakınırız, suçlular ararız yargılamak için, bizim dışımızda herkesin yanlışlarını görür, doğrularımızın dünyaya ilaç olacağını düşünürüz.
Lakin doğrularımızın inanç temellerimiz üzerinden yükseldiği konusunda ki şüphelerimiz varabildiğimiz en bariz doğrumuzdur.
Maddi çıkarlardan, kişisel isteklerden, nefsani arzulardan arındığımız gün, yani inançlarımız üzerinden istek ve taleplerimizi belirlediğimiz gün, değil doğrunun Hakikatin kapısını aralarız.
O gün güneşin farklı doğduğunu,
Yüzümüze tebessüm eden nice insanları,
Değişimin yanı başımızda olduğunu hatta ona dokunduğumuzu görürüz.
TEFEKKÜR, VAZGEÇİŞ VE DEĞİŞİM
