İslam hukuku ve Türk ceza hukuku, suçluların veya suça eğilimli olanların ıslahını nihai hedef olarak görür. Bu ilkeye kısaca“Yok etme, ıslah et” de denebilir. Hatta 1980’lerde okuduğum, ünlü ceza hukukçusu hümanizm savunucusu Prof. Dr. Faruk Erem’in“Bir Ceza Avukatının Anıları” adlı kitabı “Suçluyu kazıyınız, altından insan çıkar” özdeyişiyle başlar…
Yaklaşık on yıl önce topluluk halinde haftanın belli gecelerinde aldığımız derslerden birinde hocamız, “Toplumda suç işlemiş veya suça eğilimli kötü insanlar veya alkollü içki içenlerle arkadaşlık etmeyeceksiniz” dediğinde dayanamayıp “Hocam, iyi insanlar kötü insanlarla arkadaşlık etmezse kötü dediğimiz insanlar bu kez yine kötü insanlarla arkadaşlık eder ve sonuçta birbirlerini bileyip daha kötü insan oluverirler. Oysa iyiler, kötülerle arkadaşlık ettiğinde en azından kötülerin de iyileşip yeniden topluma kazandırılması ihtimali doğar. Böylece bizler Müslüman olarak ‘tebliğ ve irşat’ görevimizi de yerine getirmiş olmaz mıyız?” şeklinde itirazda bulunmuş, dersten çıkışta da hazırunun çoğu bu itiraza olan memnuniyeti dile getirmişti.
Hatta bilimsel yönünü bilemiyorum ama halk arasında “Genel evden çıkan bir kadının başına kırk tas su dökülüp tövbe ederse anasından yeni doğmuş gibi sayılır” sözü dolaşır.
İl Emniyet Müdürlüklerinin, bilhassa sokakta yaşayan veya yaşamak zorunda bırakılan balici gençlere yönelik rehabilitasyon ve topluma uyumluluk kazandıran çalışma yöntemlerinin ve iş bulma gayretlerinin asıl sebebini, işte bu ve benzeri gerekçeler oluşturur. Hatta bu ve benzeri hizmetler için Toplum Destekli Polis birimi kurulmuş olup amaç ve öncelik, suç işlendikten sonra suçlunun cezalandırılmasından öte, suçun işlenmesini önlemek veya caydırmaktır. Hatta hükümetimizin başlattığı “Roman açılımı”ndan amaçlanan da budur. Tüm bunlar ne denli barışçıl olduğumuzun veya olunması gerektiğinin birer göstergesidir.
“Düşmez-kalkmaz bir Allah’tır” deriz. İşçisinden Cumhurbaşkanlarına kadar toplumdaki herkesin haklı veya haksız olarak, günün birinde içinde bulunduğu durumdan daha aşağıya düştüğü/düşürüldüğü görülmüştür. Gerek mevki-makam, gerekse sağlık veya maddi imkân bakımından… Bir zamanlar “Mercedes’ten aşağı binmem” diyenlerin bir süre sonra parasızlıktan dolmuşa bile binemediğine rastlanır. Bazen de dolmuş parasını bile zor bulanların “çok çabuk zengin olma” dürtüsüyle, Balzac’ın ünlü “Her büyük servetin arkasında bir suç gizlidir” sözünü doğrularcasına çok kısa bir süre içerisinde lüks bir hayata girdiğine de rastlanır.
Peki, “tövbe” eden, “ıslah” olmuş gözüken, “helali-haramı bilen” ve artık “güvenilir bir insan olduğuna” kanaat getirilen bir insanın, belki de “edinmiş olabileceği yeni çevrenin” etkisiyle de “ekmek yediği sofraya bıçak sapladığı” ve “gerçekleri yalanlarla harmanladığı dünyasında” söylediği yalanları kapatmak için sürekli başka yalanlar söylediği, kendisine duyulan güveni kötüye kullanmak suretiyle mağdur ettiği insanlara; verdiği zararı telafi edeceğini taahhüt ettiğinden dolayı masum insanlarda oluşturduğu haklı beklenti ve umutlarla; kedinin fareyle oynadığı gibi oynadığı" görülmüş müdür?
İşte buna “evet” denilecek olursa rahmetli Faruk Erem’e atfen "Suçluyu kazırsak altından ne çıkar?" sorusuna cevap ne olurdu?
Ve İstanbul Adıyamanlılar Vakfında Onursal Başkan Nevzat Bayhan’ın, milletçe idrak ettiğimiz bu Kurban Bayramındaki konuşmasında aktardığı; Mevlana Hazretlerinin kendisine küfür edeni bile safa davetten kaçınmayarak söylediği “Sen de gel” sözü; bu tür insanlara da tekrar söylenebilir mi?
SUÇLUYU KAZIRSAK ALTINDAN NE ÇIKAR?.jpg)
