Basit bir kelimenin anlamı için nice tartışmaların yaşandığına şahit olan birinin, her kelime için kesin konuşmaya hakkı olmadığını düşünsem de bazı kelimelerin çekim alanlarına girmekten kendimi alıkoyamadığımı itiraf etmeliyim…
Aidiyet kelimesi beni etraflıca düşünmeye sevk eden kelimelerden biri. Herhangi birisi kelimenin, bir yere mensup olmak gibi en masum tanımını kabullenerek işin içinden sıyrılabilir ama benim kelimenin bu tarafına bakmak gibi bir düşüncem yok. Kelimenin en bilinen halini kabul edip; kavgaya tutuşan çoğunluğun, kavgalarına hakem olmak ya da taraf olmak gibi bir niyetim de yok…
Aidiyet; aynı yere bakmakla açıklanabilecek kadar basit bir kelime değil. Aynı yere bakan herkesin aynı şeyleri görmediğini, ya da aynı yola çıkan herkesin aynı şeyleri hayal etmediğini umarım hepiniz kabullenirisiniz. Her yola çıkılanla yolun sonunun görülemeyeceği gerçeğini ise hiç birimizin kabullenmemek gibi bir lüksü yok. O yüzden sırf görüntüye aldanıp kendimizi, başkalarını veya birbirimizi bir yerlere yâda aynı yere hapsetmek pek doğru değil…
Aidiyet aynı yere bakmak değil aynı şeyleri görmektir. Aynı yere bakmak aynı şeyleri görme ihtimalini yükseltse de farklı yerlere bakıp aynı şeyleri görenlerin varlığı birliktelik için aynı yol üzerinde olma zorunluluğunu ortadan kaldırıyor. Bazen aynı yollarda ilerleyenler değil de farklı yollarda yürüyenler aynı yere ait olurlar…
Hayat yolunda ilerlerken asıl amaç, birileriyle aynı yere bakmak ya da birilerinden farklı yöne bakmak olmamalı. Aynı yere ait olma gibi bir amaç taşıyarak yola çıkanlar bilmelidirler ki aynı yere ait olma bir amaç değil sonuçtur. Aynı yere ait olmayı meziyet sayıyor oysaki günümüz insanı. Aynı yere ait olma çabası yolun sonunun görülemediği yolculuklar doğuruyor…
Aidiyet günümüz insanını birlikte yürümeye zorladıkça; yol arkadaşlarının birbirlerine beslediği muhabbet, gün geçtikçe anlamını biraz daha yitiriyor. Birlikte olmak için bir araya gelenler, birlikte olmayı da beceremiyorlar anlayacağınız.Kalabalıklara katılma sevdasında olanların; çoğunlukla birlikte olmayı mutlulukla eş tutan düşünceleri, her seferinde alabora olsa da bir başka çoğunluğun kucağına atlamaktan da kendilerini alamıyorlar. Kaybede kaybede kazanmayı alışkanlık haline getirmek yerine kaybede kaybede kaybetmeyi öğreniyorlar…
Bir yere katılmanın çekiciliği, aslolanın önüne geçiyor. Gözlerimizin önüne çekilen perdeden ötürü; gözlerimizden içeriye giren zayıflatılmış doğruları da, gözümüzdeki kör noktada hapsediyoruz. Zamanın gereklerini yerine getirmekle sorumluluklarımızın nihayetlendiğini düşünerek bu durumu çok fazla sorgulama gereksinimi de hissetmiyoruz.
Bu şekilde yola çıkan yolcu; mensubu bulunduğu grubun çemberini zorlama gibi bir düşünce içerisine girmediği sürece, gruptaki merdivenleri hızla çıkarak gruba girenlere el feneri olma görevine kadar yükselebiliyor…
Sırf bir gruba mensup olup, aidiyet duygusunun hazzına varabilmek için, gruba giren ve grupta ileri seviyeye yükselen birinin ışığı hangi tarafa tutacağını kestirmek güç olmasa gerek. Sinekler gibi her ışığın etrafında toplananlar, ışığın etrafındaki yerlerini sağlama alabilmek için zamanla başka ışığın altında toplananlara çatma ihtiyacı hissedebilirler. Kimi gruplarda bu istek pek rağbet görmese de acı bir şekilde tecrübe edilerek anlaşılmıştır ki birçok grubun varlıklarının devamı bu isteğin sürekliliğine endekslenmiştir…
Birileriyle birlikte olmak için yola çıkmamak gerekli oysaki. Yürünülen yollarda yürüyenler yolu cazibe merkezi haline getirmemeli. Yolun cazibesine kapılanlar bir araya gelmeli…
Mutlu olabilmek için aynı yol üzerinde yürünülenlerle aynı rüyayı görmek lazım. Hayallerimizi ikiye bölerek yürümek yeterince mutlu olmamızı sağlamıyor…
AİDİYET
