5 Mayıs 2004 tarihli gazetemizde yayınlanan aşağıdaki yazımı, 19 Eylül Gaziler ve Şehitler Haftası vesilesiyle evvelki yıl olduğu gibi bu yıl da şimdiki okuyucularımızın şahsında tüm harp malulü, gazi, şehit ve ailelerine ithaf ediyor, şehitlerimize Allah’tan rahmet diliyorum.
“Geçenlerde sabahleyin evden büroya yürüyerek geliyordum. Bulvarın kenarında ilerlerken arka taraftan bir motor sesi geldi, yanıma gelince kesildi. Baktım engelli motosikletine binmiş tanıdık bir yüz, otomobilsiz olduğumu görünce motorunun arkasına almak için yanımda durmuş…
1991’lerde tanımıştım onu. Uzun boylu, babayiğit yapısı vardı. Dileniyordu.Avuç açıyordu herkese. Çoğu dilenciye sorduğum gibi ona da sormuştum neden dilendiğini? Özetlemişti hayatını…
Adı Mehmet Alptekin… Aslen Adıyaman merkez ilçe Hasancık beldesinden… 40 yaşlarında… 1974 Kıbrıs Barış Harekâtına katılmış, sakatlanmış, felç geçirmiş ve gazi olmuş. Cebinden çıkardığı gazi kartını gösterdi. Ayakları engelli olduğundan yürüyemiyor. Yoksul, eşi ve çocukları aç. Maaşı yoktu, engelli motosikleti yoktu, işi de yoktu, değnekle zar-zor yürümeye çalışıyordu, ağlıyordu adeta…
“Sahipsizim” demişti.
Hayat hikâyesini dinledim. Dilenirken kendi izniyle fotoğrafını çektim. Fakirlik belgesi gibi belgeler temin edildi. Önceden tanımıyordum. Hiçbir yakınlığım da yoktu. Ancak bir gazinin, devleti için, milleti için savaşan, canını vermeye hazır olan, savaşta da yaralanıp sakatlanan bir insanın dilenmesi “Bir Türk Vatandaşı” olarak onuruma dokunmuştu. “Yazık, günah” demiştim, ne acı diyerek hayıflanmıştım birilerine…
“Kiminin parası”, “kiminin duası” dedim. Valilik Makamı ve o tarihte mevcut 4 milletvekili ile Kurtuluş Savaşı Mücahit Gaziler Dergisi dâhil 9–10 makama “Bir vatandaş”olarak kendi adımla mektup yazdım. Kendisine aş istedim, iş istedim, maaş istedim, engelli motosikleti istedim. Yalnızca bir anlamda derdine “tercüman” olmaya çalıştım.
Sonuçta gazilik maaşı bağlandı, engelli motosikleti verildi. Çalışamayacağı anlaşılınca iş ise verilemedi.
Aradan 11–12 yıl geçmişti…
Ve bu gün o, engelli motosikletine bindirmek istedi beni. Belki de “vefa” duygusuyla…
Çekindim binmeye, toplumdan çekindim. Beni bu motosikletin arkasında binili gören tanıdıklar ne derlerdi sonra? Hayır dedim, teşekkür ettim. Motor uzaklaşırken arkasından da bakakaldım…
Pişmanlık geldi sonradan, “Niçin binmedim, niçin davetini geri çevirdim?” diye. Çok üzüldüm. Şu anda motorun arkasına binmeye utanan, binmekten çekinen bir insan, Allah esirgesin gün gelir de aynı motorun önüne de binmek zorunda kalamaz mı? Yani bu engelli motosikletinin sürücüsü olmak zorunda kalamaz mı? Kim kalmam diyebilir? Bu insan da bir zamanlar benim gibi ayakları ile yürümüyor muydu? Ama şimdi nasıl?
Peki, o zaman değil motorun arkasına, önüne binmekten bile utanılmaz, çekinilmez de şimdi niye çekiniliyor?
Bu kez pişman olmuştum binmediğime…Ardından koşsam yetişebilir miydim?… Fakat çok uzaklaşmıştı…
Bu duygularım onun iç dünyasına bir şekilde yansıdı mı?… Bilmiyorum.
Ama sana borcum olsun Mehmet(çik)… Bir gün ilk fırsatta motorunun arkasına binmeyi bu kez ben isteyeceğim… Kendimi affettirmek için.
Bu duygulardan sıyrılmak için…
Ve seni hep saygı ile anacağım…
Tüm gaziler adına.
Ve…
Tüm engelliler adına…”
Ve altı yıl sonra…
Törenlerde giyilmek üzere Kıbrıs gazilerine Adıyaman Valiliğince elbise dağıtıldığı haberi önceki gün basında yer aldı.
Kıbrıs Türk’ü, önce Allah’ın, sonra da sizler Mehmet Elverir, Mehmet Akyol, Ali Yavaş, Hüseyin Yiğit, Hacı Poyraz, Ahmet Akkaş, Osman Aslan, Ömer Turan, Ramazan Yılmaz, Mehmet Topal, Ömer Yıldırım, Vakkas Şahin, Nuri Turgut, Mehmet Altuntaş, Mehmet Coşkun, Salih Akyol, Mehmet Ulum, Abuzer Çelik, Hasan Ateş, Şevket Almaz vediğer gaziler ile mübarek şehitlerimiz sayesinde kendi topraklarında özgürler…
KIBRIS GAZİSİ MEHMET(ÇİK)-2.jpg)
