SON HATIRA

 

İki demli çay söyledim, ince belli bardaklarda,

Garson bir acaip baktı, bir tek kişiye iki çay.

Ben gibiler çok gelirmiş, bu vaka çok buralarda,

Bu da onlardan der gibi, iç geçirdi! Vay ki ne vay.

Biliyorum sen gibiler, iflah olmaz kolay kolay.

 

Hem yalnızım hem seninle, bu sonbahar mevsiminde,

İki ayrı kişilikle, ben bu zaman diliminde,

Eskilerden bir türküyle, mırıldanarak dilimde,

Buza kesen bu havada, içelim mi bir sıcak çay.

İçimizi başka bir şey, ısıtamaz kolay kolay.

 

Sanırım ki göremedi, karşımda oturan seni,

Biz el ele tutuşmuşken, tek başıma gördü beni,

Yanlış mı gördüm der gibi, oğuşturup gözlerini,

Sağa sola bakınarak, masaya koydu iki çay.

Sen olmadan bu anların, tadı çıkmaz kolay kolay.

 

Oysa el ele tutuşup, beraberce gelmedik mi,

Karşı karşıya oturup, iki çay söylemedik mi,

Biri açık, ötekisi  tavşan kanı demedik mi,

Benimkisi orta demli, seninki tavşan kanı çay.

Buğusu üstünde tüten, çay bulunmaz kolay kolay.

 

Çektim önüme birini, diğerini tam karşıya,

Başucumda şaşkın garson, almışım gibi alaya,

İlk yudumu almak için, çayı kaldırıp  havaya,

İçtiğimin en güzeli, diyebilirim ki bu çay.

Tadı damağımda kaldı, bu tat geçmez  kolay kolay.

 

Bir baş başa kalamadık, ah! Bu adam bir kaybolsa,

Boşalan kadehlerimiz, bu adam gelmeden dolsa,

En son bizi ağırladı bir ayağı kırık masa,

En son müşterisi  biziz, en son ikramı iki çay.

İnan bu fırsat bir daha, ele geçmez kolay kolay.

 

Seni içer gibi oldum, ılık ılık her yudumda,

Başımı dizine koyup, mışıl mışıl uyudum da,

Ben çay değil seni içtim, sanırım ki bu durumda,

Bana son hatıran oldu, masada soğuttuğun çay.

Şunu bil ki son hatıra, unutulmaz kolay kolay.