BÜLBÜL İLE HASBİHAL

Ağırlaştı gövdem, uzaktır yolum.

Bu yanım iyi de, hissetmez solum.

Ona aşkın bitmez, bilirim ama,

O benimdir bülbül, o benim gülüm.

Titriyor dizlerim, tutmuyor kolum.

Dört gözle beklerim, gelmiyor ölüm.

Sen mi? Yoksa ben mi? Bilemem ama,

İnanki farketmez, o benim gülüm.

Kapanıyor gözler, dönmüyor dilim.

Sağ yana çevirin, emri hak ölüm.

Geldim, gördüm, sevdim ve gidiyorum,

Ona iyi bak, o benim son gülüm.

Yatırdılar taşa, budur son halim.

Başıma toplanmış, cümle ahalim.

Sekerat anında, son nefesimde,

Herkesi  gördüm’de, sen yoktun gülüm.

“Geldim, Gidiyorum” mezar taşımda,

Belirdi iki yüz yanı başımda,

Ahiretlik soru her gözyaşımda,

Başımı taşlara çalmışım gülüm. 

Bir yol kenarında dikili bir taş,

Söylenerek geçen birkaç arkadaş,

Ya bir divanedir yada bir ayaş,

Buraları mesken tutuyor gülüm.