Şalvar, yörenin en önemli giysilerindendi. Hele eğer kaçak İngiliz kumaşı gabardinse daha bir başka olurdu. Mahmut, hali vakti iyi olan muhtarın oğluydu. Yıllardır özlemini çektiği şalvara kavuşmak için, sırf bu maksatla Urfa’ya gitmiş ve bedestandaki meşhur terzi Müslüm ustaya diktirdiği şalvarını gözü gibi korurdu. Sütbulak Köyünün gabardin şalvara sahip tek genciydi. Arkadaşları ve akrabaları olan Nurettin Şahin, Fahri Başaran, Sıddık Aslan, Mehmet Kara ve Fahri Şimşek de şalvar giyerlerdi. Ne var ki onlarınki yerli kumaştandı ve Mahmut’un şalvarı yanında sönük kalıyorlardı.
Komşuların, akrabaların siparişlerini, ihtiyaçlarını karşılamak amacıyla onbeş günde bir şehre(Adıyaman’a) sırayla gider gelirlerdi. Sırası gelen kişi, bir iki gün öncesinden siparişleri toplar, not ederdi. Genelde çay, çay şekeri, tuz, sabun, dikiş ipliği, petrol lambası şişesinden oluşurdu siparişlerin çoğu. Tamamı alınır ve köye dönüldüğünde sahiplerine tek tek dağıtılırdı.
Şehre kim giderse gitsin, bir gün öncesinden Mahmut’a müracaat eder ve gabardin şalvarını isterdi. O da buna alışkın olduğundan, duvarda asılı duran şalvarı indirir ve elden-gözden geçirirdi. Varsa ceplerinde unutulan eski sipariş listelerini, demir paraları çıkarır, şalvarı iyice kontrol ederdi. Herhangi bir leke vesaire varsa oturur, bizzat kendi elleriyle siler, temizlerdi. Böylece gabardin şalvar, şehre gidecek olan gencin giyimine hazır olurdu.
Yolculuk gününün akşamında şehre gidecek kişi gelir, şalvarı alırdı. Ertesi sabah, sabah namazından çok daha önce traktör hareket edeceğinden, bir önceki akşamdan alınması gerekirdi. Nahiyenin (Samsat’ın) şehre gidip gelen tek aracına(Ahmet Kara’nın traktörüne) yetişmek için böyle davranması gerekirdi herkesin. Traktör, Samsat’ın ileri görüşlü toprak ağası Mustafa Aslan’a aitti. Ahmet Kara da nahiyenin ilk ve tek traktör şoförü idi. Römorka yük, insan, küçükbaş hayvan vs. alınırdı yol boyunca yedi sekiz köye mutlaka uğrardı. Römork için azami yolcu ve yük sınırlaması yoktu. Her şey sonsuz, her şey sınırsız ve serbest.
Gabardin şalvarı giyen her kim ise bu gidiş-dönüş boyunca azami derecede dikkat etmek zorundaydı. Görmeden şalvara bir leke bulaşabilir, bir yeri çizilip zedelenebilirdi. Bu da Mahmut’un hiç affedemeyeceği bir kusur demekti. Onun için şalvarın üzerine aşırı derecede titrenir, dolaşırken çok dikkatli davranılırdı. Çünkü şehirden köye dönüşlerde şalvar, sahibine teslim edilirken inceden inceye kontrol edilir ve verildiği gibi teslim alınırdı.
Gabardin şalvarın bu elden ele dolaşması, bu ödünç giyilmesi uzun yıllar hep böyle devam etti. Ta ki gençler de artık biriktirdikleri paralarla Urfa’ya gidip birer şalvar diktirene kadar… Birkaç yıl içinde artık herkesin birer gabardin şalvarı olunca, bizim Mahmut’un emektar şalvarı da rahat bir nefes almış ve müzelik bir giysi gibi duvardaki çivide asılı kalmaya başlamıştı.
Mahmut, onun üstüne bir iki tane daha gabardin şalvar diktirip giyse de onun yeri ve anlamı bir başkaydı. Onun içindir ki hâlâ üzerine titrer, bir yerine bir halel gelmesine fırsat vermezdi. Gabardin şalvar, Mahmut’un vefatına kadar hep korundu, hep saklandı. Ta ki sahibi vefat edene kadar. Ardından, rahmetlinin diğer giysileriyle beraber fakirlere verildi. Böylece gabardin şalvarın son kullanma tarihi de dolmuş, artık anılardaki yerini almıştı.
MAHMUT MUTLU’NUN ŞALVARI
