“BİZİM DİN DERSİMİZ ZATEN ZAYIF”

Yıl 1973. Samsat Ortaokulu’nda müdürlük yapıyorum. İdareciliğin ilk yılları ve gençlik… Çok ciddi ve sıkı bir disiplin anlayışıyla çalışıyorum. Tarihi Samsat’ımızın her iki tarafının [ağa aşiretlerinin] çocuklarından birçok öğrencilerimiz var. Hem Yusuf Ağa gilden, hem de Hasan Ağalardan[aile büyüklerinden] bana çok büyük destekler var. Her iki taraf da çocuklarını eğitmede,okutmada,yetiştirmede, her zaman yanımda  ve desteklemekte..

    O yıllarda ilçede iki tane kahvehane var:Biri Hemi Cımo’nın işlettiği belediyenin altındaki kahve; diğeri de Gökdemir’lerin evlerinin caddeye bakan mekanı.. Biz, okul öğretmenleri olarak her gece kahvehanelere giderek öğrencilerimizin olup olmadığını araştırıyoruz.Gördüklerimizi uyarıp dışarı çıkarıyor ve evlerine gönderiyoruz.

         Gene böyle bir denetim sırasında Gökdemirlerin mekanında rahmetli Hidayet Fıfat’ı birkaç arkadaşıyla oyun oynarken görüyoruz. Sesimizi çıkarmadan başlarında bekliyoruz. Arkadaşları bizi görünce iskambil kağıtlarını bırakıp ayağa kalkıyorlar. Rahmetlinin sırtı bana dönük. Kısa bir süre sonra o da durumu fark edip ayağa kalkıyor. Yüzü kıpkırmızı... Şaşkın ve mahçup… Bir süre hiç konuşmadan birbirimize bakıyoruz. Ardından ben, o kadar insanın içinde,rahmetlinin kulağını çekiyor,kızıyor,uyarıyor ve kahvehaneyi terk etmesini istiyorum. Kahvedekiler,oyunlarını bırakmış,bizi izliyorlar. Belki de bir ağa çocuğunun kulağını çekmeme şaşırmış ve Hidayet’in bana karşı gelmesini bekliyorlar. Ancak o, hiç sesini çıkarmadan arkadaşlarıyla beraber kahvehaneyi terkediyor.

          Olay, birçokları tarafından şaşkınlıkla değerlendiriliyor: “Orhan hoca nasıl olur da bir ağa çocuğunun kulağından tutar ve kahvehaneden dışarı çıkarır?!.” Sonraki günlerde rahmetli Hidayet bir baskı ve kışkırtma altındadır. Arkadaşları, bana karşı gelmesini, yolumu kesmesini, fiziki direnişte bulunmasını empoze etmekteler. Mesele, rahmetli Bahri amcanın da kulağına gidiyor. Hidayet’i çağırarak aynen şunları söylüyor:

-Kulağıma bir şeyler geliyor. Sakın ola ki arkadaşlarının kışkırtmalarına uyup Orhan Hoca’ya karşı bir saygısızlık yapmayasın!.. Rahmetlinin zaten böyle bir niyeti ve düşüncesi yok. Arkasından hiçbir şey olmamış gibi karşılıklı sevgi ve saygı yıllar yılı hep devam edip gidiyor. Taa ki vefatına kadar. Üniversite yıllarında da, mesleğe atılıp avukatlık yaptığı yıllarda da o saygısında, o kibarlığında hiçbir eksilme ve azalma olmadı, aksine hep artarak devam etti.

    Ortaokulda öğrencimken bir yarı yıl tatilinde karnesini alıp odaya, babası Bahri amcaya götürüyor. Odada kalabalık bir cemaat var. Rahmetli Bahri amca, karnesini birine veriyor ve okumasını istiyor. Karneyi okumaya başlayan kişi:”Türkçe:zayıf, Matematik:Zayıf, Sosyal Bilgiler:Zayıf, Fen Bilgisi:Zayıf”diye okurken  sıra Dindersine geliyor okuyan kişi tam”Dindersi”derken, Bahri amca onu durdurup şu espriyi yapıyor:

-Dindersini okuma! Bizim Dindersimiz zaten zayıf…

Cemaatten gülüşmeler ve şakalaşmalar…Tatlı bir hava, tatlı bir ortam… Evet, o çocukluk yılarında birçok arkadaşı gibi rahmetlinin de karnesi kırıklarla doluydu. Ancak zayıf olmayan, hep “pekiyi”olan çok önemli bir yönü vardı: Edebi,adabı,terbiyesi,ahlakı…Nitekim sonradan o zayıflarını da düzeltmiş ve hukuk tahsili yapmıştı. Ardından da başarılı avukatlık yılları… Mekanın cennet olsun sevgili Hidayet. Nur içinde yat. Benim sevgi ve saygı timsali kıymetli öğrencim.