Kamuoyundaki çeşitli kesimlerle diyalog içerisinde olmanın getirdiği bazı sorumluluklar vardır. Bir kimsenin kendisini toplum mühendisi olarak görmesi ne kadar isabetsiz ise toplumun yararına gördüğü bilgi ve kanaatlerinden önemli saydıklarını, “Yurttaşlık Bilinci” içerisinde ön yargıdan uzakta “dost” bildikleriyle veyahut yeri ve zamanı geldiğinde kamuoyuyla paylaşmaması da aynı derecede isabetsizdir. Hatta isabetsizliğin de ötesinde sorumsuzluktur, diye düşünmekteyim.
Bazen de iki kişinin aynı anda aynı şeyi düşündüğü veya düşündüğünü dışa yansıttığına rastlanılır. Buna somut iki örnek vereceğim:
Birincisi, Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü ile Gönüllü Anneler Derneği’nin, devletçe koruma altına alınan çocukların 2010 yeni yıl kutlamasına dönük Polisevinde düzenlediği eğlence gecesinde çocuklar, Sevgi Çocuk Yuvası Müdürü Emin Karadeniz ve diğer “müdür babaları, ablaları ve ağabeyleri” ile sahnede oynarken Vali Ramazan Sodan’ın da bulunduğu protokol masasındakilerin, oyunlara iştirak etmeyip yalnızca seyretmekle yetindiği dikkatimi çekti.
Protokolden Vali Yardımcısı Aydın Börü dışındakiler salondan erken ayrıldı. Börü’nün de yine oyuna katılmadığını görünce, içimden “Devletin çocukları yeni yılda oynadı, ‘devlet’ seyretti!” diye geçirdim ki, sanki aramızda telepati varmış gibi 5–6 metre ötedeki Vali Yardımcısı Börü’nün aynı anda kalkıp sahnede minik yavrularla oynadığını sevinçle gördüm. Bu vesileyle, gecedeki tek ödülü Vali Sodan’ın elinden alan www.birmilyonkalem.com sitesi editörü Naif Karabatak’la dayanamayıp kendimizi sahnede bulmuştuk…
İkincisi, dostum emekli öğretmen Mehmet Ali Alkuş’la 4–5 yıl kadar önce bir yaz akşamında bulvarda gezinirken, resmi hizmet otolarının özel işlerde kullanıldığına ve bunun adeta kazanılmış hak sayıldığına dair mevcut kötü alışkanlıkları kendi arkadaşlarıyla yaptığı sohbette eleştirdiğini söyledi. Yine aramızda telepati varmış gibi aynı gün ben de gazetedeki köşemde aynı konuya değinmiştim. Dostluğumuzu bilenlerin bu rastlantıyı “organizeli” imiş gibi algılama olasılığını yok etmek için yazıyı yayından çekmeyi düşündüm, ama gazete artık baskıya geçmişti bile…
Gelelim konu başlığımıza;
Güne Bakış Gazetesinin 5 Ocak 2010 günlü nüshasında, öğrencilerin üniversiteye mescit istediğine dair haberi okuduğumda yukarda saydığım iki veya diğer benzer telepati örneklerini anımsadım.
İnanç ve ibadet özgürlüğü anayasal bir haktır. Lakin bu hakkın nerede ve nasıl kullanılacağını yasalarla birlikte yerel gelenek ve görenekler de belirler. Yüzde 99’u Müslüman olan bir ülkede, kalan yüzde 1’in de aynı derecede ibadet hakkı vardır. Hangi din olursa olsun içerisindeki mezheplerin ibadet biçimleri ise kendi içinde bazı ayrılıklar gösterir.
Atatürk ve Din
Gazetemizde 23.11.2007 tarihinde yayınlanan ve tüm yazılarımızın yer aldığı www.isildakkalem.com sitesinden de okunabilecek Atatürk ve Din başlıklı yazımda Prof. Dr. Ali Sarıkoyuncu’nun Atatürk-Din ve Din Adamları adlı kitabında Atatürk’ün“İslam toplumunun düştüğü zulüm ve yoksulluğun elbette birçok nedenleri vardır. İslam âlemi, dini hakikatler çerçevesinde Allah’ın emrini yapmış olsaydı böyle bir sonla karşılaşmazdı. Allah’ın emri çok çalışmaktır. İtiraf ederim ki, düşmanlarımız çok çalışıyor. Biz de onlardan çok çalışmak zorundayız. Çalışmak demek boşuna yorulmak, terlemek demek değildir.
Zamanın gereklerine göre bilim, fen ve uygarlığın her şeyden sonuna kadar yararlanmak zorunludur. Hepimiz itiraf etmek zorundayız ki, bu konudaki hatalarımız çok büyüktür.” (Akhisar–5 Şubat 1923) sözüyle inanca ve bu arada çalışmaya verdiği değer ortaya çıkmaktadır.
ÜNİVERSİTEDE İBADET YERİ VE SÖYLENTİLER–1.jpg "m")
Kamuoyundaki çeşitli kesimlerle diyalog içerisinde olmanın getirdiği bazı sorumluluklar vardır. Bir kimsenin kendisini toplum mühendisi olarak görmesi ne kadar isabetsiz ise toplumun yararına gördüğü bilgi ve kanaatlerinden önemli saydıklarını, “Yurttaşlık Bilinci” içerisinde ön yargıdan uzakta “dost” bildikleriyle veyahut yeri ve zamanı geldiğinde kamuoyuyla paylaşmaması da aynı derecede isabetsizdir. Hatta isabetsizliğin de ötesinde sorumsuzluktur, diye düşünmekteyim. 
