Sevinçle keder kucak kucağa bu hayatta! Ben bunu bilir, bunu söylerim… Nihayetinde insansınız düşeceksiniz sonra hiçbir şey olmamış gibi kalkıp aynı yerden yürümeye ve yürürken de gülümsemeye de devam edeceksiniz. Her yeni güne gözlerinizi açtığınızda ilerleyen saatlerin size ne gibi sürprizler getireceğini de asla bilemezsiniz… Ben de o sabah her zamanki gibi kalktım, işe gitmek için hazırlandım, okula geç kalmasın diye oğlumu uyandırdım ve annemle vedalaşıp evden çıktım. Ameliyat öncesi tahlillerimi yaptırmak için gittiğim hastanede birkaç saat sonra ameliyata girmem kararlaştırıldı. Yatış işlemlerimi gerçekleştirip, ameliyat öncesi birkaç evrak imzaladım… Doğrusunu söylemek gerekirse kendimi bir garip hissettim “belki attığım son imza da olabilir” diye düşündüm. Oğlum okulda durumdan habersizdi, onu aramak istedim, hatta telefonu bile elime aldım, sonra endişelenip aklı bende kalır düşüncesi ile haber vermedim… Annem Canım Annem! Korku ve endişe dolu bakışları ile bana moral vermeye çalışırken gösterdiği dik duruşun arkasında içinde kopan fırtınaları gayet iyi biliyorum… Kardeşimin gözleri kıpkırmızıydı, ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Ameliyathaneye kadar elleri ellerimdeydi, bir an olsun bırakmadı. “Korkma Abla, geçecek, biz buradayız.” Dedi. Biran bunlar son duyduğum sözler de olabilir diye geçti aklımdan… Kenetlenmiş olan ellerimizin ayrılması, ansızın onun eline kondurduğum bir buse ve “ Annemin de Oğlumun da emaneti sana, onlara iyi bak” sözleri oldu. Ameliyat masasında aklımdan geçen bir sürü soru işareti, film kareleri! Acaba kapının diğer tarafında bıraktığım ailemi yeniden sarılıp koklayabilecek miyim? Oğlumu Üniversiteye gönderip, yeğenlerimi kucağıma alabilecek miyim? Daha bunun gibi bir sürü tamamlayamadığım sorumluluklar, gerçekleştirilmeyi bekleyen hayaller zinciri hepsi birbirine girdi bende. Aslında “O” an bir kez daha teyit etmiştim hayatı… Yapılan tüm planlara, programlara inat hayatta mutlaka yarım kalan ve daha yapılacak çok şey kalıyor… Ameliyathanede bütün bunlar aklımdan geçerken gözümün takıldığı tek yer duvardaki saat oldu. Saat 13.35’i gösteriyordu. Ondan sonrası ise koca bir karanlık Tıpkı Orhan Veli’nin bir şiirinde kaleme aldığı dizeler gibi; “Biliyorum, kolay değil yaşamak; Ama işte Bir ölünün hala yatağı sıcak, Birinin saati işliyor kolunda. Yaşamak kolay değil ya kardeşler, Ölmek de değil; Kolay değil bu dünyadan ayrılmak. ” Gözlerimi yeniden açtığımda hissettiğim tek şey Aileme kavuşmanın bana hissettirdiği “ SONSUZ MUTLULUKTU…”
SONSUZ MUTLULUK
