Nede kolay yargılara varıyoruz insanlar hakkında öyle di mi? O çirkin, o çok yakışıklı, onun yüzü güzel, makyajı abartı gibi ve uzayıp giden bir sürü söylemler. Oysa ki hiç yüreğinin güzelliğini, beyefendiyse centilmenliği yada hanımefendi ise hareketlerinin zerafetini, duruşunun asilliğini daha önemlisi kişilerin düşüncelerinin altında ki asıl varmak istediği noktaları irdelemiyoruz bile. Yada onu bu kadar eleştirirken; birde takdir etmeyi düşündük mü? Peki insanların olumlu yanlarından bakıp takdir etmek yerine neden eleştirmek daha kolay geliyor biz insan oğluna? Ve her seferinde neden ilk bakılan birşeyin görünüşü yada maddiyatı oluyor... Peki doğru düşünen kim? Siz mi? Yoksa aksini düşünen mi? En güzel cevabı Bob Marley söylemiş;
“Kişiliğim, hayatım hakkında konuşabilirsiniz. Fikir yürütebilirsiniz. Beni öyle böyle sanabilirsiniz. Ama emin olamazsınız. Sizin hakkımdaki yorumlarınız, Sanmalarınız benim gerçekte ne olduğumu değiştirmez. Baktığım yeri söyleyebilirsiniz ama ne gördüğümü ASLA !”
Aslında bütün bu söylemlerin altında yatan tek bir neden var ki o da herşeyde olduğu gibi eleştiri de “ dahi ” yapıcı olmanın “Eğitim” gerektirdiği... Uzun zaman önce okuduğum ve okuyan herkesin kendine bir pay çıkarabileceğini düşündüğüm hikayeyi sizlerle paylaşmak istedim; Hindistan'da çok ünlü bir ressam varmış. Herkes bu ressamın yaptıklarını kusursuz kabul edecek kadar beğenirmiş ve onu “Renklerin Ustası” anlamına gelen Ranga Çeleri olarak tanır; kısaca Ranga Guru derlermiş. Onun yetiştirdiği bir ressam olan Raciçi ise artık eğitimini tamamlamış ve son resmini yaparak Ranga Guru' ya götürmüş ve ondan resmini değerlendirmesini istemiş. Ranga Guru: "Sen artık ressam sayılırsın Racaçi. Artık senin resmini halk değerlendirecek", diyerek resmi, şehrin en kalabalık meydanına götürmesini ve en görünen yerine koymasını istemiş. Yanına da kırmızı bir kalem koyarak halktan beğenmedikleri yerlere çarpı koymalarını rica eden bir yazı bırakmasını istemiş. Raciçi denileni yapmış ve birkaç gün sonra resme bakmaya gittiğinde görmüş ki, tüm resim çarpılar içinde ve neredeyse görünmüyor. Çok üzülmüş tabii. Emeğini ve yüreğini koyarak yaptığı tablo kırmızıdan bir duvar sanki. Alıp resmi götürmüş Ranga Guru'ya ve ne kadar üzgün olduğunu belirtmiş. Ranga Guru üzülmemesini ve yeniden resme devam etmesini önermiş. Raciçi yeniden yapmış resmi ve gene Ranga Guru'ya götürmüş. Tekrar şehrin en kalabalık meydanına bırakmasını istemiş Ranga Guru. Bu defa yanına bir palet dolusu çeşitli renklerde yağlı boya, birkaç fırça ve insanlardan beğenmedikleri yerleri düzeltmelerini rica eden bir not bırakmasını istemiş. Raciçi denileni yapmış. Birkaç gün sonra gittiği meydanda görmüş ki, resmine hiç dokunulmamış, fırçalar da, boyalar da kullanılmamış. Çok sevinmiş ve koşarak Ranga Guru'ya gitmiş ve resme dokunulmadığını anlatmış… Ranga Guru: “Sevgili Raciçi, sen birinci konumda insanlara fırsat verildiğinde ne kadar acımasız bir eleştiri sağanağı ile karşılaşılabileceğini gördün... Hayatında resim yapmamış insanlar dahi gelip senin resmini karaladı. Oysa ikinci konumda onlardan hatalarını düzeltmelerini istedin, yapıcı olmalarını istedin... Yapıcı olmak eğitim gerektirir. Hiç kimse bilmediği bir konuyu düzeltmeye kalkmadı, cesaret edemedi. Sevgili Raciçi mesleğinde usta olman yetmez, bilge de olmalısın. Emeğinin karşılığını, ne yaptığından haberi olmayan insanlardan alamazsın. Onlara göre senin emeğinin hiç bir değeri yoktur. Sakın emeğini bilmeyenlere sunma ve asla bilmeyenle tartışma.” Demiş...
SEN NE DERSİN ?
