UNUTULMAYAN BİR İLK: BAHRİ FIRAT

            Eski Samsat’ın derin izler bırakan “ilk”lerindendi. Nahiyeden ilçeye dönen Samsat’ın ilk belediye başkanıydı. Yaşı altmışbeşlerin üstünde olmasına rağmen pek de göstermezdi. Eskiden beri nahiyenin ve şimdi de ilçenin en güzel giyinen üç dört kişisinden biriydi. Bahar ve yaz aylarında mevsimine göre giyinir ve her zaman jilet gibi ütülü pantolonu, boyalı bıyıkları, krem rengi fötr şapkası ile dikkat çekerdi.

            Kimsenin gazete ve dergiye ulaşamadığı yıllarda Ulus gazetesi ile Hayat ve Akis dergilerine abone idi. Vatanını, milletini seven, dinini diyanetini bilen, milliyetçi ve iyi bir CHP’liydi. Galiba onun CHP’liliği, aşırı siyaset ve ideolojiden ziyade İnönü ve Ecevit’e olan sevgisi ve yakınlığından kaynaklanıyordu. “Ajans”dediği radyo haberlerini hiç kaçırmazdı. Her yıl bir iki kez Ankara’ya giderdi. Ulus Rüzgarlı Sokak’taki Gönç Palas’a yerleşir ve bir hafta, belki de daha fazla kalarak Ankara’yı, siyasileri, Ecevit ve arkadaşlarını yakından ziyaret eder, görüşür, hasret giderir, görüş alışverişinde bulunurdu.

            Eski manyetolu siyah telefonunun başına geçer, postacılardan kendisine Ankara ve Adıyaman’daki siyasileri bağlamasını ister, uzun uzun sohbetler yapardı. Belediye başkanı seçildikten sonra, aralarında ufak tefek kırgınlık ve dargınlıkların bulunduğu Aslan ve Taş aileleriyle olan diyaloğu hem düzelmiş, hem de artmıştı. Bu da aileler arası barışın pekişmesine, buzların erimesine vesile olmuştu.

            Belediyecilik onun ne mesleği, ne ideali, ne de branşı idi. Ancak ilçedeki iki taraftan birilerinin mutlaka başkan olması gerekiyordu. Bu nedenle başkanlık gelip onu bulmuştu. Üst düzey yetkililerle olan resmi işler hariç, belediyenin birçok işini personeline bırakmıştı. Onlar yapar, çatar, bitirir ve kendisine imzaya götürürlerdi. Zaten oradan alacağı paraya da ihtiyacı olmadığından bunu, zevk için yapıyordu. Belediye başkanlığı onun için bir hobi gibiydi. O günün şartlarında çok kıt, yok denecek kadar imkanı olmayan ve her an Atatürk Barajı’nın göl suları altında kalacağı gittikçe kesinleşen Samsat ve Samsatlılar da haklı olarak kendisinden bir yatırım ve hizmet beklemiyorlardı. O, yöre halkının sadece belediye başkanı değil, onların diğer devlet dairelerindeki işlerinin de belli başlı takipçisi idi. Belki de bu yönüyle çoğu insanın sevgi ve saygısını kazanmıştı.

            Bir gelenek olarak faaliyet gösteren odası, günün yirmidört saatinde yerli ve yabancı konuklara açıktı. Özellikle uzun kış gecelerinde bu odada yapılan sohbetlere doyum olmazdı. İlçeye gelen üst düzey amir ve bürokratları ne yapar eder, kendi konuğuymuş gibi yedirir, içirir ve ağırlardı.

            Beslenmesine ve sağlığına bilinçli bir şekilde özen gösterir, dikkat ederdi. Komşularıyla, hemşehrileriyle aralarında herhangi bir resmiyet yoktu. Herkesi dinler, kapısını herkese açar, kimseye tepeden bakmazdı. Onun içindir ki genç, ihtiyar, kadın erkek herkesin sevgi ve saygısını kazanan biriydi. Kendisini unutmadığımızı, her zaman sevgi ve saygıyla andığımızı söylerken, nur içinde yatmasını ve mekanının cennet olmasını diliyoruz. Biz senden razıydık, Allah da senden razı olsun sevgili Bahri Amca…