-KISA KOLLU  GÖMLEK-

Yoksul   bir  ailenin  çocuğuydu. Babasını  çok  küçük  yaştayken  kaybetmişti. Ağabeyi Ahmet ile  ikisini  anneleri  büyütmüştü. Tek odalı  kerpiç  bir  evde  yaşıyorlardı. Bu oda,  onların  oturma, yatak,  misafir  odalarının  yanında  mutfak ve banyo  odalarının  görevini  de  yapardı. Ağabeyi  Şıh  Ahmet,  buğdayların    biçilip  depolandığı  dönemlerde  Akçakale’ ye  gider,  iki  üç  ay  hamallık  yapardı. İri  yarı,  çalışkan,  hürmetkar  ve  dürüst  biriydi. Kazandığı  paralarla  hem  annesine, hem de kardeşi  Haci’ ye bakardı.

Haci  ise  daha değişik,  çok  farklı  bir  yaradılışa  sahipti. Gözü  kulağı hep  dışarılardaydı…Adana  Mersin, İzmir gibi… Mutlaka oralara  gitmek, oradakiler gibi  yaşamak  isterdi. Bu nedenle  her  üç  dört  ayda  bir  annesinden  ve  ağabeyinden  kopardığı  harçlıklarla  gurbete  çıkar,  Adana, Mersin,  İzmir’e   giderdi. Oralarda  ne eder,  ne  yapar  pek  bilinmezdi. Beş  altı  aylık  bir  gurbet  gezisinden  sonra  tekrar  Samsat’a, evine   dönerdi. Denilebilir ki  nahiyenin, ilçe  olduktan  sonra da  Samsat’ın  ilk  büyük şehir  göreniydi. 

İri yarı,  insan azmanı gibi bir vücudu vardı. Adeta pehlivan sayılırdı.  Hatta bir ara İzmir’ de  bir  sirkte  uzun  süre  pehlivanlık, ip  cambazlığı yaptığı da  söylenirdi.  Ancak bunun doğruluğunu pek bilen de yoktu. Her dönüşünde kısa kollu gömleği  ve  İspanyol  paça  pantolonu  ile   dikkat  çekerdi. Kimsenin kısa kollu gömlek  giymeye  cesaret  edemediği  yıllarda, o   baskıyı  kırıp  delen  tek  genç  o  idi. Ne  ağaların  direkt veya  dolaylı  baskıları,  ne  de  annesinin  ve  ağabeyi Şıh  Ahmet’ in    öğüt  ve  önerileri  onu  böyle  giyinip  dolaşmaktan  alı koyamamıştı. Ne  yani?  Bunca  yıldan  beri  Adana, Mersin,  İzmir’e  gidip  gelen,  oralarda  uzun  zaman  yaşayan  biri  olarak  istediği  gibi  giyenemeyecek  miydi?...Yaşıtlarının çoğu kendisini anlıyor,  içten  içe hak  veriyor,  fakat  açıkça  destekleyemiyorlardı.  O da  buna  çok  üzülüyor, bu  nedenle de  sık  sık  gurbete, İzmir' e  gitmek  zorunda  kalıyordu. Hiç olmazsa  orada  kısa  kollu  gömleğine,  İspanyol  paça  pantolonuna  karşı  çıkanlar  yoktu. Bir  gün aç, bir gün  tok  da  olsa  istediği  gibi  giyinip  yaşıyordu.  Zaten devamlı  bir iş   bulsa   belki de  hiç   dönmeyecekti. Ancak  ne  okumuş  yazmışlığı  vardı  ne  de  bir  sanatı  ve  mesleği…Onun için  hayatının en güzel  gençlik yıllarını böyle Samsat-İzmir  arasında  gidip  gelmekle  geçirdiği  söylenebilirdi. 

O pırıl  pırıl,  güçlü  kuvvetli,  pehlivan  yapılı  delikanlının  bütün  hayatı  hep  böyle  geçti. Yokluk, yoksulluk, çile,  sıkıntı,  gurbet, sıla  hasreti…Ancak  arkasında   da güzel şeyler bıraktı…Gençlerin özenip imrendiği bir model…Kısa  kollu  gömleğin  ve  İspanyol  paça  pantolonun  ilk  ve  tek   cesur  sembolü… Ne  mutlu  sana,  sevgili  Haci!...

Seni  sevgiyle  ve saygıyla anıyoruz.