AMA BENİM CİĞERİM YANAR

Gün geçmiyor ki ülkemiz acısız gün geçirsin, biri bitmeden diğeri başlamasın.  Acılarımız tam kabuk bağlarken yeni biri gelip en derinden vuruyor bizi. Ne Yaptığımız işten zevk alıyoruz, ne yediğimiz yemekten, ne uykumuzdan,  nede yaşantımızdan.

Nasıl olsun ki, ekranlarda yürek yakan görüntüler, gazetelerde iç burkan haberler, internet sayfaların da  acı dolu hikayeler.

Son olarak Tokat’ta yaşanan olay,  böyle hassas bir dönemde, hem de Anadolu’nun orta yerin de yaşanan bu olay,  çözüme  atılmış adeta bir tokat oldu.

Şimdi bu olayı yapanlar, ya da onlar gibi düşünenler mutlu oldular mı acaba, amaçlarına ulaştılar mı, yada bir adım daha mı yaklaştılar…!

Yazıklar olsun hem de çoook yazıklar. Aynı ülkede yaşadığı, aynı havayı teneffüs ettiği, beklide aynı şehirli olduğu, ama hiç tanımadığı, görmediği  birine,  gözünü kırpmadan ateş etmek, onu öldürmek nasıl bir duygu acaba.

Henüz hayatının baharında olan, bıyığı yeni terlemiş bu fidanları soldurmanın kime, neye faydası oldu - olacak….

Evladının, babasının , kardeşinin ölüm haberini gece yarısı almak, yada televizyonlarda duymak nasıl bir duygu acaba. O haberi acılı aileye vermekte görevlerin en zoru olsa gerek.

Nasıl olmasın ki, çimen yeşili gözleri ile Cengiz Sarıbaş’ı, melek yüzlü Fatih Yonca,  koyun gözlü delikanlı Ferit Demir , tıfıl asker Kemal Pide, Onurlu bir şahsiyet, bir duruş, Onur Bozdemir, Adam gibi adam Fatih Mutlu ve ardından gözü yaşlı bir eş ve çocuk bırakan Harun Aslanbay’ın şehadet haberini vermek, onları toprağa gömmek ne kadar yürek yaktı kaç ocağa ateş düştü acaba... 

Yıllar önce izlediğim bir haberde gördüğüm manzarayı, hala unutabilmiş değilim. Şehit bir askerin  cenaze töreninde üç yaşındaki oğlu kucağında olduğu komutanın yakasındaki resmi gösterip “ bu benim babam” demesi.. 

Babası öldükten üç ay sonra doğan çocuk, cenaze arabasının ardından, “anne babamı nereye götürüyorlar “ diyen çocuklar… Daha binlercesi. Öte yandan dağda yakalanan biri kız, biri erkek iki örgüt mensubu çocuk, biri 1996 doğumlu, diğeri ondan küçük. Onların orda ne işi var, kim götürdü, niçin oradalar nasıl kıydılar o bebelere..

Onlar gece olunca dağda, karanlıkta korkmazlar mı, onların anne babaları yok mu? Bunlarda başka acı…

Yakalanan bu çocuklara güvenlik görevlisi soruyor “buraya kendi isteğinizle mi geldiniz” , çocuklar hayır diyor. Suçsuz yere bu fidanları solduranlar, ocak söndürenler yarın mahşerde tanımadığı, bilmediği, öldürdüğü kişi ile karşılaşırsa onun gözlerine bakabilecek mi …?

“Beni niçin öldürdün, yaşantımın henüz baharında hayatıma neden son verdin” diye yakasına yapışırsa ne diyecek nasıl hesap verecek…?

Son olarak şehit yakınlarının yürek burkan, söylerken seslerinin titrediği şu cümleyi yazmadan geçemeyeceğim… Kan dursun, başkasının evladı ölmesin, analar ağlamasın, bunun için ne gerekiyorsa yapılsın..

Yani açılıma destek.. Öpüyorum sizin ellerinizden.. kocaman yanan yüreğinize kurban olurum.

“ Ama benim ciğerim yanar
Ten oyalanır can kanar
İki gözüm iki çeşme
Haberin yok içerime içerime akar ”