SAMİMİYET VE SADAKAT

Sosyal bir varlık olması hasebiyle; hayat mücadelesinde karşısına çıkan engelleri aşması, yaşam savaşından galip çıkması ve hayatı daha yaşanır hale getirmesi bakımından insanoğlunun sürekli olarak birbirleriyle ilişki içinde olma zorunluluğu bulunmaktadır.

‘Bir elin nesi var iki elin sesi var.’ atasözünün işaret ettiği gibi fertler arasındaki sosyal ilişkiler sayesinde tek tek kişilerin altından kalkamayacağı ve insanların tek başlarına çözmekte zorlanacakları sorunların çözümü, toplumsal dayanışma ve yardımlaşma sayesinde daha kolay hale gelmiş olmaktadır.

Şu kadar var ki; sosyal yaşamdan beklenen faydanın sağlanması için toplum bireyleri arasındaki ilişkilerin samimi ve sadakat prensibine bağlı bulunması olmazsa olmaz bir şarttır.

İnsanların samimi ilişkiler içinde olmak yerine ‘dostlar alışverişte görsün’ kabilinden, kişiler arasındaki ilişkilerin sahte ve yapmacık bir karakter arz ettiği, ilişkilerin çıkara dayalı olduğu, insanların sürekli kendilerine yonttuğu, herkesin birbirinin kuyusunu kazdığı bireylerden oluşan toplumların sağlıklı bir bünyeye kavuşmaları ve uzun süre hayatiyetlerini sürdürmeleri kesinlikle mümkün değildir.

Samimi ve sadakat prensibine bağlı ilişkilerin fertlerin hayatlarında oynadığı olumlu rol gibi, toplumların sağlam bir bünyeye sahip olmaları ve hayatlarını uzun vadeye yaymaları da, toplumu oluşturan bireylerin samimi ilişkiler içinde olmaları ve devletlerine sadakatle bağlı bulunmaları ile kaimdir.

Samimi ilişkilerin hüküm sürdüğü toplumların yürüdükleri yol meşru olmazsa bile, samimiyet ve sadakat hürmetine Allah (cc)’ın bu tür toplumlara muvaffakiyetler bahşettiği tarihte sabittir. Yani toplum fertleri samimiyet ve sadakatten ayrılmadıkları sürece, anılan toplumlar dünya devletler muvazenesinde denge unsuru olmaya devam etmişlerdir.

Tarihe cihan devleti diye geçen birçok eski uygarlığın kurdukları muhteşem saltanatlar, halkların samimi ve devletlerine sadakat duyguları ile bağlı olmaları sayesinde mümkün olmuştur. Ne zaman ki, bu samimi ilişkiler yerini çıkara dayalı ilişkilere terk etmeye başlamış, işte o zaman toplumların yıkılış süreci hız kazanmış ve koca imparatorluklar yıkılarak yerle bir olmuşlardır.

Tarihi süreç içinde birçok imparatorluk gibi, mirasçısı olduğumuz ve bakiyesinden Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin doğduğu Osmanlı İmparatorluğu da bu amansız hastalıktan yakasını kurtaramamıştır. Muhteşem bir imparatorluk kuran ve altı yüz yıl gibi uzun sayılabilecek bir süre zarfında dünyaya hükmeden koca ülke samimi ve sadakat prensibine dayalı ilişkilerin, yerini çıkara dayalı ilişkilere terk etmesiyle çatırdamaya başlamış ve kendi sonunu kendisi getirmek suretiyle tarih sahnesinden çekilmiştir.

Samimiyet ve sadakat duygusu, insanları bir arada tutan ve onların kenetlenmesini sağlayan adeta tutkal vazifesi görmektedir. Güven duygusunun hâkim olduğu ve insanların birbirlerine her konuda itimat ettiği toplumlar ancak sağlıklı bir gelecek inşa edebilir ve geçmişle gelecek arasında sağlam köprüler kurabilirler.

Bunun yanında insanların birbirine kuşku ile baktığı ve kişisel çıkarların ön planda tutulduğu, maddi yaklaşımların manevi değerlerin yerini aldığı toplumlarınsa tarihe damga vurmaları ve geleceğe yürümeleri asla mümkün değildir. Böyle toplumların kısa süre içinde yerini başka toplumlara terk etmeleri kaçınılmaz bir sonuçtur.

Toplumların uzun süre ayakta kalmaları ve insanların güven içinde huzurlu bir yaşam sürdürmeleri, toplumu oluşturan bireyler arasındaki samimi ilişkilerin sürdürülmesine bağlı olduğundan, toplum bireyleri arasındaki samimi ilişkilerin sürmesi için azami gayretin gösterilmesi ve bu konuda uygun ahlaki alt yapının oluşturulması hayati derecede önemlidir