Siyaset, halka hizmet etmek için yapılır. Siyasetçinin asıl gayesi, siyaset yaptığı toplumun sorunlarını çözmek ve ülkenin kalkınması için projeler geliştirip bunları hayata geçirmektir. Milletten yönetme yetkisi alan siyasi partiler ilk başta şevkle ve heyecanla işe koyulurken, zaman geçtikçe ve iktidar süresi uzadıkça kendilerinde yorgunluk emareleri baş göstermekte, baştaki şevk ve çalışma azimleri yerini atalete terk etmektedir. Böylece bu siyasi kadroların hizmet heyecanları törpülenmekte, başka bir ifade ile bunlar iktidar yorgunluğuna teslim olmaktadırlar.
Kimi zaman da, iktidarların, ‘iktidardakilerin kendilerinin vazgeçilmez olduğu inancına kapılıp halkın önceliklerini bir kenara iterek keyfi uygulamalar içine girmek’ şeklinde tezahür eden ve ‘iktidar sarhoşluğu’ diye tabir edilen bir hastalığın pençesine düştükleri görülmektedir.
Cumhuriyet tarihi boyunca iktidara gelen partiler zaman zaman bu iktidar hastalığına düçar olmuşlardır. Ülkemizde çok partili sisteme geçilip serbest seçimler yapılmaya başlandıktan bu yana Demokrat Parti’den Adalet Partisi’ne, ANAP’tan DYP’ye kadar iktidara gelen birçok siyasi partinin bu illetten yakasını kurtaramadığı ve sonunda milletten hak ettikleri tokadı yedikleri gözlenmiştir.
Geçmişten ders alınması gerekirken, iktidara gelen partilerin önceki iktidarların akıbetlerinden pek ders aldıkları söylenemez. Her yeni gelen iktidar, belli bir noktadan sonra, adeta geçmişe gözlerini kapamış ve kafasının estiği gibi keyfi uygulamalar içine girmiştir.
Bu meyanda, yakın geçmişte ANAP iktidarının başına gelenler ibret almak isteyenler açısından derslerle doludur. Önceleri milletin büyük teveccühüne mazhar olan bu iktidar, zamanla milletle bağını koparmış, kendilerinin alternatifsiz olduğu zehabına kapılarak, milletin önceliklerini es geçen uygulamalar içine girmiştir. Sonuçta milletten hak ettiği tokadı yiyerek siyaset sahnesinden çekilmiştir.
Son zamanlardaki kimi uygulamalarına bakınca, maalesef AK Parti hükümetinde de yavaş yavaş iktidar yorgunluğu emarelerinin ortaya çıkmakta olduğu müşahede edilmektedir. İlk dönemlerinde milletle aynı mecrada buluşarak olumlu birçok icraata imza atan ve ülkeyi belli bir seviyenin üstüne çıkaran mevcut iktidar, son dönemdeki bazı uygulamaları ile sanki, ‘benden bu kadar’ der gibi bir havanın içine girdiği seziliyor.
Bu kapsamda değerlendirilebilecek uygulamalardan, emekli milletvekillerinin maaş düzenlemesi gidişatın yönünü tayin etmiş, bu yapılırken, memur ve memur emeklilerinin 2012 yılı için yapılması gereken maaş artışları ile ilgili düzenlemenin bir türlü sonuçlandırılamaması ve dört aydır konunun sürüncemede bırakılması memur ve emekliler cephesinde büyük tepkilerin doğmasına yol açmıştır. Bunlar yetmezmiş gibi, bir de, son yapılan yüksek oranlı doğalgaz ve akaryakıt zamları da işin tuzu biberi olmuştur.
İktidarın güvenirliğini aşındırma etkisi olan diğer bir husus da, bazı hükümet yetkilileri ile partili milletvekillerinin sorumsuz demeç vermeleridir. Bu bağlamda İçişleri Bakanı’nın, MHP’deki aşırı milliyetçileri bile sollayan, ırkçılığa varan bir söylem geliştirmesi zaman zaman hükümeti çok zor durumda bırakmaktadır. Zaten, daha önce bu görevi başarı ile yürüten bakanların ardından İdris Naim Şahin’in hangi saikle bu koltuğa getirildiği de anlaşılmış değildir.
Öte yandan Başbakan Yardımcısı Bülen Arınç’ın, Kürtlere hakaret anlamına gelen, Kürtçe’nin bir medeniyet dili olmadığı yönündeki talihsiz açıklaması büyük bir gaf olarak kayıtlara geçmiştir. Her ne kadar bu, adı geçen bakanın kendi kişisel görüşü de olsa, konunun hükümetle ilişkilendirilmemesi mümkün değildir.
Bilindiği gibi Türkiye Cumhuriyeti Devleti, içinde birçok etnik grubu barındıran mozaik bir görüntü arz etmektedir. Hiç kimsenin bu yapı aleyhinde konuşmaya veya bir etnik grubun dilini, kültürel değerlerini küçümseyen bir tavır içine girmeye asla hakkı yoktur. Bu çok yapılı görüntü Türkiye’nin bir gerçeği olup, bunu dışlayan hiçbir tutumun toplumdan tasvip görmesi mümkün değildir.
İlk zamanlarda AK Parti iktidarı, geçmişten ders almış gibi bir intiba bırakırken, son uygulamalara istinaden halktaki bu intiba yıkılmaya yüz tutmuş bulunuyor. Oysa gidişatın yönü bir defa iniş istikametine çevrilmeye görsün, bunu ters yöne döndürmek imkânsız derecesinde zordur.
2023 yıllarına yayılan uzun vadeli planlar yapan bir siyasi kadronun bu şekilde halkı karşısına alma potansiyeli taşıyan uygulamalar içine girmesi kesinlikle hayra alamet değildir. Henüz iş işten geçmeden hükümetin silkinmesi ve iktidar yorgunluğundan sıyrılması gerekmektedir. Aksi halde önceki iktidarların akıbetine uğramak işten bile değildir.
Türkiye çok hassas bir dönemden geçerken herkesin, üstüne düşen sorumluğun gereğini, kutsal bir görev bilinci ile yapması gerekmektedir. Geçmişte acı tecrübeler yaşamış ve yamalı bohça görüntüsündeki koalisyonlardan çekmiş bir ülke olarak istikrarın kıymetini çok daha iyi idrak etmek durumundayız.
Kim ne derse desin, ülkemizde koalisyon kültürü gelişmediği için koalisyonlu yıllar Türkiye için hep kayıp yıllar olmuştur. Gerek ekonomide gerek sosyal ve siyasal alanda gerekse dış politikada belli bir standardı yakalayıp dünyada sözü geçen bir ülke konumuna yükseldikten sonra, tekrar gerisin geri eski karanlık günlere dönmek Türkiye için felaket demek olup,böyle bir tabloyu hiç kimsenin arzulayacağını sanmıyorum.
İKTİDAR YORGUNLUĞU MU?
