İLK POSTACI: HACI YÜCEDAĞ

          Tarih’i Samsat’ın nahiye(bucak) olduğu yıllar. 1960’lar ve öncesi… Henüz postane falan yok. Nahiye müdürlüğünün ve jandarma karakolunun biriken haftalık evraklarını Samsat’tan Adıyaman’a götürüp getiren atom karınca…

          Genç, dinç, atak, çevik ve kıpır kıpır. İçi içine sığmayan, bir yerde beş on dakika hareketsiz durmayan, duramayan, enerji dolu bir insan. Herhangi bir bineği(at vs) yok. Akşamdan teslim aldığı bir çanta dolusu zarfları, sabah ezanıyla beraber koltuğuna alır ve şehre gitmek üzere yola çıkar. Evden ayrılmasıyla Küçük ve Büyük Bakacak tepelerine ulaşması onbeş yirmi dakikalık bir zaman… Yürüyerek yol alır fakat sanki koşar gibi. Onunla yola gitmek, beraber yürümek hiçbir gencin kârı değil. Atlı olursanız belki…

          Yirmibeş-otuz yaşlarında. İnce uzun boylu. Başında şapkası, ayağında hep aynı pantolon. Yüzü hep güleç. Enerji ve sür’at genlerine işlemiş. Konuşması, yemek yiyişi, iş yapması hep aynı tarzda, aynı hızda. Aşağı Fırat vadisindeki jandarma karakoluna yakın kerpiç evinde oturur. Fatkale lakaplı annesi, eşi, oğlu ve iki kızıyla hayata tutunmaya çalışır. Postacılıktan aldığı üç beş kuruş maaşla ailesini geçindirmekte. El emeği değil, sanki ayak emeği onunkisi… Zira her şey o yorulmak bilmeyen ayaklarına bağlı. O ayaklar sayesinde postacılık yapmakta. Yorulmak, ağrımak, kızarmak, kabarmak, terlemek bilmeyen emektar ayaklar. Buna dinlenmek de dahil… Galiba sadece yatarken dinlenen cefakâr ayaklar…

          Adıyaman-Samsat arası kırk kilometre. Yaya yürüyüş ile normalde sekiz saat. Buna karı, fırtınayı, tipiyi, yağmuru Kalburcu Çayı’nın taşmasını da eklediğinizde on saate de çıkıyor. Fakat onun için ne gam… Kar da olsa, boran da olsa aynı hız, aynı hırs, aynı performans. Evvelallah beş altı saatte yolculuk tamam.

          Şehre varıp çanta dolu zarfları yerine verdiğinde, yeni evrak zarfları çoktan hazır. Ayaküstü atıştırılan bir öğlen yemeğinin ardından (ki buna yemek yemeden ziyade, karın doyurmak demeli) ‟Ya Allah, bismillah!„ diyerek Samsat’a hareket… Durmak yok, yola devam… Akşam ezanında mutlaka Samsat’ta evinde olmak…

          Samsat ilçe olup postane faaliyete geçene kadar hep aynı görev. Taa ki Özel İdare Memurluğuna odacı olarak işe girene kadar… İşte ondan sonra yürüyerek şehre gidip gelmelerden kurtuldu. Sabahleyin herkesten önce daireye gider, odaları tek tek siler, süpürür, pırıl pırıl parlatır. Biraz sonra müdür Hasan Efendi geldiğinde bir eksiklik,  bir kusur bulması mümkün değil. Özel İdare İlçenin üst başında. Kaymakamlıksa Fırat’a yakın Karakol binasında. Oradan oraya jet hızıyla gidip gelmelerin haddi hesabı yok. Koltuğunda bir evrak dosyası al götür, gel getir. Haftalarca, aylarca, yıllarca…  

          Postacılıktan kalma yılların çevikliği, Özel İdare odacılığıyla biraz frenlense de o, durmaya, dinlenmeye hiç de alışık değil. Durup dururken kendisine iş bulup üretmekten zevk almakta sanki… Bu kez kazancında o emektar ayaklarına ek olarak el emeği, göz nuru ve alın teri de devrede. Tümüyle helal, tamamen hak edilmiş bir maaş.

          ‟Samsat’ın ilkleri„ denince seni hatırlamamak mümkün değil. İlk ilçemize, ilçemizin ilklerine hizmetin ve emeğin gerçekten çok oldu. Sevgili Hacı abi, seni hep o çalışkanlığınla, enerjinle, kabına sığmayan karakterliliğinle anıyor ve hatırlıyoruz. Ardında bıraktığın cefakarlık, vefakârlık sıradan şeyler değil. Yerinde rahat uyu. Mekânın cennet olsun. Adın hâlâ dillerde, sevginse gönüllerde…  Selam ve dua ile.