Yakın zamana kadar ilimizin geri bıraktırılmış, mahrumiyet çeken ilçeleri denince, herkesin aklına Gerger ve Çelikhan gelirdi. Bu iki güzel ilçemiz, coğrafi konumları gereğince biraz sapa yerlerde olduğundan, ulaşım sıkıntısı nedeniyle ciddi mahrumiyet içindeydiler. Allah'a şükürler olsun ki artık, en büyük sıkıntıları olan yol(ulaşım) sorunu eskisi gibi değil. Tam arzuladığımız gibi olmasa da sevindirici bir hayli gelişme ve ilerlemeler var. Daha da olmalı.
Şimdilerde Samsat, bir zamanların Çelikhan ve Gerger ilçelerimizden de daha sıkıntılı, daha eziyetli günler geçirmekte. Çocukluğumdan 1989'lara kadar geçen kırk-elli yıl boyunca “Baraj gelecek. Su altında kalacak.„ gerekçeleriyle hiç, ama hiçbir yatırım yapılmamıştı. İlçe olduktan sonra da (1960) bir tek çivi bile çakılmamıştır. Bir jandarma karakol binası ve bir adliye binası hariç... O adliye binası da tek katlıdır... Bu baraj gerekçesiyle gittikçe gerilemiş, göç vermiş ve nihayetinde 1989'da Fırat'ın sularına gömülüp gitmiştir.
Bölgenin “Tahıl Ambarı„en verimli arazileriyle (onlarca köyü ve mezrasıyla)beraber tarihten silinmiştir. Birbirleriyle maddi-manevi dayanışma içinde olan, kendi yağlarıyla kavrulan Samsatlılar, çil yavrusu gibi sağa sola savrulmuş; kimi Adana'ya, kimi Mersin'e, kimi İstanbul'a, kimi Aydın'a göç etmek zorunda kalmıştır. Gittikleri yerlerde yabancı olan Samsatlılar, karaya vurmuş balık gibi perişan olmuş, eziyet çekmiş, çile doldurmuşlardır. Geri kalan ve yeni Samsat'ta iskâna tabi tutulanlar da ahırsız, deposuz, avlusuz, kilersiz iki odadan ibaret evlerde ayakta durmaya, hayat sürdürmeye çalışmışlardır.
Gariban Samsatlılar, Yeni Samsat'ta nefes almaya çalışırlarken bu kez de peşpeşe gelen iki depremle (2017-2018) sığındıkları o evlerini de kaybetmiş, daha doğrusu; evleri başlarına yıkılmıştır. Zaten kıt kanaat geçinen Samsat, barajdan sonra bu kez de deprem felaketi ile ikinci kez perişan olmuştur. Birden bire aç ve açıkta kalan Samsatlılar, şimdilerde çadırlara ve konteynırlara mecbur ve mahkum kalmışlardır. En küçüğünün bile dört beş kişiden oluştuğu aileler bir konteynırda yaşamanın mücadelesini vermektedirler.
Allah, kimsenin evini başına yıkmasın!.. Kaç kişi olursanız olun, hayatınızı bir konteynırda geçiriyorsunuz. Oturma odanız, salonunuz, misafir odanız, mutfağınız, banyonuz hep bir tek oda…Yaşaması değil, söylemesi, düşünmesi bile zor… İşte Samsat bunun için şanssız. İşte Samsat, bunun için çilekeş… Bunun için dertli… Bunun için üzgün ve eziyetli.
Yazılı ve görsel basından okuyup izliyoruz: Yurdumuzun çeşitli yörelerinde insanlar, bir taş ocağı için, bir maden yatağı için, bir alt geçit veya üst geçit için, bir kavşak veya köprü için yerel, mülkü idarelerden izin alarak gösteriler, yürüyüşler, toplantılar yapıp yasal yollardan demokratik tepkilerini ortaya koyarak kamuoyu oluşturuyorlar. Bu yasal etkinlikler sayesinde seslerini de duyuruyorlar. İzine ve onaya bağlı olduğu müddetçe gayet de güzel bir davranış.
Samsat; o kadar sabırlı, o kadar sakin, o kadar kadere ve kazaya inanan bir yer ki, yasal yollardan izin ve onay alıp kamuoyu oluşturmak adına bir toplantı, bir basın açıklaması gibi bir legal etkinliğe bile başvurmadan bekledi, bekliyor. Başta sayın Cumhurbaşkanına ve ardından da yerel ve mülki idarecilerine, siyasilere o kadar bağlı, onları o kadar seviyor kiböyle yasal kamuoyu oluşturan faaliyetlere başvurmayı bile düşünmedi, düşünmüyor. Sanki o onaylı ve izinli istek bildirme toplantıları, etkili ve yetkililere duyduğu sevgi ve saygıya halel getirecekmiş gibi gayet güzel bir düşüncenin içinde… Gel de bu güzel insanların bu derin düşünceleri bu incelikleri karşısında şapka çıkarma!.. Gel de bunları bağrına basma!.. Gel de duygulanma!..
Sabret Samsat, sabret. Allah, sabredenlerle beraberdir inşallah. Her gecenin bir sabahı mutlaka vardır. Etkili ve yetkililerin sorunlarımızı bildiğini, gündemlerinde olduğunu, çözmeye çalıştıklarını görüyor ve izliyoruz. Çilemizin dolacağı günler inşallah çok uzakta değildir. Biraz daha gayret… Sabrın sonu selamet…
ÇİLEKEŞ SAMSAT
