AHMET KARA

― Biraz  ğöşor getireyim mi Ahmet abi? Ne dersin, dedi Müslüm. Ahmet Kara’nın çırağıydı. On iki, on  üç yaşlarında, biraz kilolu, sessiz ve sakin biriydi. Bir iki yıldan beri, nahiyenin tek traktör şoförü olan Ahmet Kara’ya çıraklık yapıyordu. Bütün amacı, Mustafa Ağa’nın Deutz, Kögel veya Hanomag marka traktörlerinden birine şoförü olmaktı. Bu dondurucu kış gününde, sabah ezanıyla uyanmış, her sabahki gibi gece boyunca soğuktan donmuş olan traktörleri ısıtmak için işinin başındaydı.

― Evet, evet dedi Ahmet Kara. Her zamank igibi biraz ğöşor getir de altına koy ve yak. Motor ısınsın. Ğöşor, Fırat’ın sonbaharda taştığı zaman getirdiği çalı-çırpı-ağaç vb. Orman artıklarıydı. Samsatlılar, Fırat’ın taştığı günlerde çoluk çocuk demeden Fırat’a hücum eder ve yakalayabildikleri kadarını tutup evlerine taşır ve kışlık yakacak olarak kullanırlardı.

            İkisi birlikte traktörün altına serdikleri ğöşoru tutuşturdular. Traktörler gazyağı ve mazotla çalıştıkları için, altına çalı çırpı koyup ısıtmaya çalışmanın bir sakıncası yoktu. Üç beş dakikalık bir bekleyişten sonra ğöşorlar yanmış, traktörün donları çözülmüştü. Mustafa Ağa’nın evi nahiyenin kuzeydoğusunda, yüksekçe bir yerdeydi. Ahmet Kara, ğöşorların yanıp bittiğinden emin olduktan sonra traktöre bindi, yerine oturdu ve kontağı çevirmeye başladı. Bir, iki, üç, dört… Traktör çalışmıyordu. Her zamanki güler yüzü, sevimli sempatik bakışları gitti. Kaşları gerilmiş, suratı asılmıştı. Nasıl asılmasın ki?..  Kış mevsimi boyunca, her ama her gün  aynı çile… Sabah ezanıyla kalk ve gece boyunca soğuktan donmuş olan traktörlerin altına çalı çırpı koy. Yakarak ısıtmaya çalış. Ardından da çalışmayan traktörleri yokuş aşağı bırakarak çalıştırmayı dene. Olacak iş miydi?

― Müslüm, olmuyor. Marş basmıyor. Gene yokuş aşağı bırakıp çalıştıracağız. Haydi, sen de bin. Aşağı doğru bırakalım.

― Peki abi. Biniyorum, diyerek ustasının yanına, arka büyük tekerin çamurluğuna oturdu.

Ahmet Kara, vitesi boşa alarak el frenini bıraktı. Traktör, yokuş aşağı inmeye başladı. Her on beş yirmi adımda bir marşa basıyor, çalıştırmayı deniyordu. Ancak traktör, her zamanki gibi çalışmamakta inat ediyordu. Usta, çırak buna alışkındılar. Öyle kırk elli adımda çalışmayacağını biliyorlardı. Sola dönüp Urfa Kapısı surlarını  geçip  “çem„ denen sulu tarlalara inen son yokuşu da inmeden çalışmayacağını biliyorlardı. Traktör, yokuş aşağı indikçe hızlanıyor, yavaş yavaş çalışma belirtileri gösteriyordu. Urfa Kapısı kayalıklarından hızla geçerken, Ahmet Kara, içinden bazı dualar okumaya başladı. Son bir umutla marşa bastı. Traktör çalışmaya başladı. Evet, traktör çalışıyordu. Bir iki saatten beri dondurucu ayazda verdikleri mücadeleden galip çıkmışlardı. Vitesi boştan çıkarıp traktörü vitese aldı ve gaza basarak sevincini kutlamaya başladı. Koca Deutz artık hazırdı. Biraz sonra arkasına römorku takarak şehir yolculuğuna başlayacaktı. Nahiyenin tek ulaşım aracı olarak kırk kilometrelik  yol boyunca çamur çirkef demeden bütün köylere tek tek uğrayacak, insan, koyun, keçi, kuzu tahıl vs.ne bulursa römorka doldurup şehre götürecekti. Koskoca bir nahiyenin, yol boyunca uğranan altı yedi köyün tek şoförü olmak öyle küçük bir şey miydi?

            İşte sevimli Ahmet Kara böylesine rakipsiz bir şofördü. Yıllara bize hep yardımcı oldu, hep hizmet etti. Seni unutmadık sevgili kardeşim. Ne mutlu sana. Rab’bim sana sağlık ve mutluluk dolu nice yıllar versin.