ESKİ SAMSATLININ ÇİLESİ

Yıllarca oyalandık, vaadleri bekledik;  

Meğer onca vaadler bir masal, bir rüyaymış… 

Sabırla, kanaatle derdi derde ekledik,  

Boşuna beklemişiz; dünya, yalan dünyaymış. 

                  &            &    

Ev nerede, iş nerde, ekmek nerde, aş nerde?

Mesut ve mutlu iken, tutulduk dertten derde…

Garip gureba olduk nice yabancı yerde, 

Rağbet insana değil, baraja ve suyaymış… 

                   &              &   

Sağa sola savrulduk, olduk birer muhacir; 

Mağdurların halini kim görür, kimler acır? 

Ne şafaklar söküyor, ne tanyeri, ne fecir, 

Meğer gördüklerimiz cevher değil, foyaymış… 

        &                 &

Ta ezelden atlılar geçtiler Üsküdar’ı, 

Asıl çoğunluk hâlâ beklemekte baharı, 

Atılan nutukların yok aslı ve astarı

“Ya tutarsa„ diyerek göle birer mayaymış… 

                       &                  &  

Suya batmak yetmedi, deprem de vurdu bizi, 

Çadıra mahkûm etti herkesi, hepimizi; 

Derman, takat kalmadı sunmaya halimizi; 

Şehir nasip değilmiş, kader dönmek köyeymiş…

                      &                    &  

Böyle mi olacaktı, biz bunu mu hak ettik? 

Yıllarca bel bağladık, umutları tükettik; 

Kafamıza dank etti, gerçeği geç fark ettik, 

Bel bağladıklarımız birer malihülyaymış…