"DARPEMIK TOPLAYAMA GİTTİM"

Eski Samsat'ta yıl 1958. İlkokul dördüncü sınıftayız. Okulumuz nahiyenin tam ortasındaki halkevinden dönüştürülen mekan. O yıllarda Aşağı Fırat Mahallesindeki öğretmen lojmanından sonra nahiyenin kiremit çatılı iki mekanından birsi. Öğretmenimiz; sonradan Ankara'da bir araya geldiğimiz Kadri Mizaç. Okul, soba ile ısıtılıyor. Yakacak da öğrenciler tarafından karşılanıyor. Öğretmenın görevlendirdiği bir arkadaşımız, her sabah elinde sınıfın listesi ve okula gelen arkadaşlarımızın birer odun getirip getirmediğini tesbit ediyor ve getirmeyenleri öğretmene bildiriyor.Fevkalede mazaretler dışında tezek getirmek yasak.  Çabuk tutuşup yanması bakımından"kepir" dediğimiz tarlalardaki bir bitkinin süngerleşmiş olan odunumsu kökü(goncık) daha da tercij ediliyor. Herhangi bir nednele günlük odunu getirmeyen olursa, ertesi gün iki tane getirmek zorunda.

    Eğitim tam gün. Öğlene doğru dersin birnin ram ortasındayız. Bir ara sınıfın kapısı çalınıyor. Öğretmenin;"Gel" demesiyle kapı açılıyor ve Abdurrahman Ertaş arkadaşımız içeri giriyor. Her zamanki gibi utangaç, çekingen ve mahçup... Yüzü gene kıpkırmızı.  Sanki bir suç işlemiş gibi... Aslında herhangi bir suçu felan da yok. Şİmdi geliniz ondan sonrakileri(öğretmenle aralarındaki konuşmayı) ağızlarından dinleyelim:

-Hoş geldin Abdurrahman. Gel bakalım. Neden geç geldin ? Sün de okula gelmedin ? Neden oğlum?

-...Cevap yok. Boynunu bükmüş. Başı önüne eğik. Korkak ve çekingen tavırlarla yere bakıyor.

- Söylesene yavrum, dün neredeydin ? Okula niçin gelmedin ? Bir işiniz mi vardı ?Öğretmenin bu sakin ve olumlu yaklaşımı, kendisini biraz rahatlatmış olacak ki yavaş yavaş başını kaldırıyor ve ürkek bakışlarla öğretmene bakıyor:

-Evet, işimiz vardı öğretmenim.

- Hayrola oğlum ? İşiniz neydi ?

- Annemle beraber darpemık toplamaya gittik öğretmenim. Öğretmenimiz, bu cevaptan bir şey anlamamış olacak ki sorusunu takrarlıyor:

-Ne toplamaya gittiniz oğlum ?

-Darpemik öğretmenim.

Öğretmen gene anlamıyor. Birilerinin araya girip izah etmesi lazım. Biraz duruyor. Bu kez de sınıfa dönüp soruyor:

-Abdurrahman ne dedi çocuklar? Siz anladınız mı ? Rahmetli Mehmet Karakuş arkadaşımız kalkıp cevap veriyor

-Evet öğretmenim, anladıkç Darpemık demek, pamukların sapı demek. Pamuk toplandıktan sonra sapları tarlada kalır. Annelerimiz de gidip o sapları toplar, getirir. Biz de sobada ve tandırda yakarız. Öğretmenimiz rahatlıyor Abdurrahman'ın başını okşayarak sırasuba gönderiyor. Biz de kendi aramızda fısıldaşıp gülüyoruz.

 İşte o günden sonra arkadaşımıza"darpemik" lakabını takmıştık. Uzun yıllar kendisini bu lakapla çağırdık, bu lakapla andık. Taa ki ergenlik yıllarında çok güzel futbol oynadığı günlere kadar futboldaki yeteneğinden dolayı darpemık lakabını silmiş bu kez de"Pele" lakabını takmıştık.... Hey gidi günler hey....