Orta yaş ve altındaki hemşehrilerimin çoğu yazımızın başlığı olan bu “Abuzeri Avıne„ yi bilmez, tanımazlar. Gayet normal. Zaten rahmetli ile aynı yıllarda yaşayanlar bile pek tanımazlardı. Zira o, halkın içine çıkmayı pek sevmeyen, kendi halinde, gölge gibi sessiz biriydi.
Çetinkayaların oluşturduğu, aşağı mahallede yaşardı. Küçük, küçücük tek odadan oluşan kerpiç bir evi vardı. Bu loş ve ufacık oda, onun hem mutfağı, hem oturma odası, hem yatak odası, her şeyiydi. Elli, elli beş yaşlarındaydı. Kısa boylu, beyaz saçlı, kırışık yüzlü, varlığıyla yokluğu pek belli olmayan biriydi. Bir de kendisiyle hem fizik olarak, hem de kişilik olarak aynı özelliklere sahip yaşlı bir karısı vardı. Biz, o yıllarda (1955’lerde) çocuk olduğumuzdan, hanımını değil, daha çok kendisini görürdük eski Samsat’ın sokaklarında.
Horoz şekeri yapıp satardı. Evinin eşiğine oturur, hazırladığı toz şeker, boya, su vb. malzemeleri büyük bir titizlikle karıştırır ve horoz-tavuk şeklindeki kalıplara dökerdi. Bu pirinçten yapılmış kalıpları Urfa’dan getirdiğini söylerdi. Onu iş başındayken göremezdiniz. Sıcak akide şeker karışımını hazırlarken hep kimsenin olmadığı zamanları seçerdi. Sanki sizin kendisine özgü olan meslek sırrını, inceliklerini öğrenip çalacağınızdan, taklit edeceğinizden korkar gibi bir hâli vardı.
Kalıplardan çıkardığı şeffaf horoz şekerlerini bir camekâna özenle dizer, sokağa çıkıp satışa başlardı. Türkçe bilmediğinden bütün reklam ve anonsları hep Kürtçe olurdu. Sadece iki üç kelimeden ibaretti bu anonsları: “Şeker ha!.. Şeker ha!.. Horoz şekeriii… Horoz şekeriii„ Tabii ki böyle Türkçe değil, Kürtçe olarak… “Şekır ha!.. Şekir ha’.. Şekıri dika!.. Şekiri dika!..„ “Dik„ horoz demekti Kürtçede.
Biz çocuklar, onun bu sesine alışkın sayılırdık. Zira hemen hemen aynı gün ve aynı saatlerde aynı yerlerden geçerek satmaya çalışırdı. Horoz şekerlerinin tanesi beş-on kuruştu. Sadece nakit parayla değil; buğday, mercimek ve yumurta karşılığında da alma şansımız vardı. O da biriktirdiği bu buğday, mercimek ve yumurtaları Urfa’ya götürür, paraya çevirirdi.
Büyüklerimiz, haklı olarak her gün horoz şekeri almamıza izin vermezlerdi. Buğday, mercimek ve yumurta karşılığında bile olsa, üç günde bir alabilirdik. Rahmetli annemin, komşu arkadaşlarımın annelerinin, ara sıra sokak kapısının önüne çıkıp kendisine sitem ettikleri olurdu:
—Abuzer amca! Nedir senden, senin bu horoz şekerlerinden çektiğimiz?!. Çocuklar evde buğday, mercimek, yumurta bırakmadı!..
O annelerimizin bu sitemine hiç ses çıkarmaz, boynunu büker, hafif bir tebessümle sadece dinlerdi. Bazen, annelerimizin bu sitemlerine karşılık bize verdiği horoz şekerlerinin bedelini de almaz, hediyeye sayardı. Böyle durumlarda biz, içimizden hep onun yanında durur, ondan taraf olurduk. Annelerimize içimizden gizli gizli kızar, horoz şekerlerimize sınırlama getirmelerini jest ve mimiklerimizle protesto ederdik. Ardından da elimizdeki horoz şekerini büyük bir zevkle yalamaya başlardık. Onun zamk gibi, tutkal gibi elimize yapışmasına aldırmaz, dolaşa dolaşa yalayıp tüketirdik.
Derken Abuzer amcanın ve horoz şekerlerinin sesi sadası kesildi. Artık birbirimizi göremez olduk. Hastalandı mı, nahiyeyi terk edip başka bir yere mi göçtü? Ne olduğunu anlayamadan aramızdan ayrıldı. Galiba vefat etmişti. Gidişi o kadar sessiz olmuştu ki kimse ölümünden sonra kendisinden bahsetmemişti. Tıpkı Yunus Emre’nin dediği gibi:
“Bir garip ölmüş diyeler
Üç günden sonra duyalar,
Soğuk su ile yuyalar
Şöyle garip bencileyin.„
Allah rahmet eylesin sevgili Abuzer amca. Mekânın cennet olsun. Seni de o tatlı horoz şekerlerini de hiç unutmuyoruz. Yerinde rahat uyu.
HOROZ ŞEKERİ: “ABUZERİ AVINE„
